“Kitap boş vakitte okunmaz, kitap okumaya vakit ayrılır.” Son üç gündür bu kitabı okumak için gece ikiden, üçten önce uyumuyorum, sabah erken uyanacak olmama rağmen. Öncelikle bu kitabın benim için ayrı bir önemi var; Doğum günümde 16 yaşındaki bir genç bir kızın bana hediyesi. Hayatımın son 4-5 ayında, beni derinden etkileyen Sevgili Bade’min... Jojo Moyes’in Senden Önce Ben-Senden Sonra Ben ve serinin sonuncu kitabı Sonsuza Dek Sen. Senden Önce Ben de kafede çalışan, kendi dünyasında ufak tefek şeylerle mutlu olan Luisa (Lou) Clark ile motosiklet kazası sonucu felç olan, huysuz William (Will) Traynor’ın kesişen hayat hikayesi anlatılmıştı. Yeri geldi gülerek, yeri geldi gözlerim dolarak okuduğum bir kitaptı ve tüm arkadaşlarıma ısrarla okumalarını tavsiye ettim, hatta kitabı aldım hediye olarak.. Serinin ikinci kitabı Senden Sonra Ben’i Canım Arkadaşım Arzu hediye etti bana. Ama bir süre okuyamadım ilk kitaptaki hazzı alamayacağım korkusuyla. Neyse daha sonra okudum onu da. Geride kalanlar için yazılmış bir kitaptı. Sonuçta birileri isteyerek ya da istemeyerek gittikten sonra “ Hikayenin mutlu sonla bitmesi için yola devam etmek gerekir” öyle değil mi? Eveeet, gelelim Sonsuza Dek Sen kitabına. Nev-i şahsına münhasır Lou, Rafet El Roman’ın “ Macera Dolu Amerika” şarkısına uyarak soluğu Amerika’da zenginlerin dünyasında alıyor:)) Yabancı bir ülkede tanımadığı bir yaşam, kilometrelerce uzakta bıraktığı ve sürdürmeye çalıştığı ilişkisi Paramedik Sam, New York da tanıştığı yeni insanlar; Josh, Mr. Gopnik, Agnes, Mrs. Margot De Witt, Ashok ve sevimli Dean Martin... Will’in verdiği cesaret ve özgüvenle ‘an’ı yaşamaya çalışan Lou, hep bir yerlerde geriye dönüyor. Bir şeylere devam etmektir hayat; bazen tökezleyerek, bazen yıkılarak, bazen de başararak... “ Çevremizdeki kişiler bizi ne çok biçimlendirir ve tam da bu nedenle onları seçerken ne kadar dikkatli davranmak zorundayız, bütün bunlara rağmen belki de sonunda, kendimizi bulabilmek için onları kaybetmek zorunda kalırız.” (s. 527) Keyifle okudumm...