"BEKLİYORSUN DA BEKLENİLMEYE DEĞER MİSİN? "
Vazgeçebilecek misin maskelerinden?
Hepsini çıkardığında utanmadan, dimdik durabilecek misin?
Temiz misin mesela?
Pırıl pırıl mı için?
Ya da kirli misin?
"Her şey boş, olanaksız zaten.."
O da.
Sen de.
Çaba da.
Arzu da.
Ömrü olan, zamanla ölçülebilen her şey.
Sonra o.
İşte o..
O bendeyse, sol yanımdaysa, orada, uzaklarda aradığım ne?
İşte o..
Peki kim o?
Çıkarsızca seni isteyen mi?
Kendisini sende bulan mı?
Seni senden daha net gören mi?
Her şeye rağmen gelen mi?
Korumalısın onu, saklamalısın. Temiz tutmalısın. Gerekirse başka bir dünya kurmalısın yaşatmak için. Merkezine de onu koymalısın.
Çünkü belki de, kendini en net, en sahici gördüğün yer, onun gözleridir.
Senden gerçek seni isteyen, ya da sana gerçek seni sunacak olan odur.
Kendin olmak, kendin olarak sevmek, kendin olarak yaşamak, kendin olarak özlemek, kendi olanı özlemek..
Peki o kadar kolay mı ; "Ben ben!!" diye çırpınırken içimiz avaz avaz, perdenin ardındakine dokunmak?
Sonra, mümkün olmayan her şeyi mümkün kılan bir yanılmaysa eğer, ya da tam tersiyse ; mümkün olan her şeyi mümkün olmayandan biz ayırabildik diye mümkün kıldıysak?
Sevdin.
Bekledin de, içinde, belki de en çok sen olan seni büyüterek..
Ve çıkıp geldi, tanıdığı sana. Seni sana getirdi belki de gelirken. Peki ne buldu geldiğinde?
Sendeki mi daha çok o'ydu, yoksa ondaki mi daha çok sendin?
Hayatının anlamı, senin en derininde. Mermeri delen damlalar gibi, mütemadiyen bekledikten sonra gelecek. En derininde karşılacaksın kendinle. Ama büyük ihtimalle tanıyamayacak kadar yabancı bulacaksın onu.
Ne kadar sen olabileceksin? Uzak kalabilecek misin sahteciliklerden?
Küçülüp yok olmak gerekir var olmak için. Güzel olanı ağırlamak için güzel olmak gerekir. Çünkü dönüp dolaşıp bulacağın kendindir aslında. Özgürlüğün tek yolu, buradan geçer.
O gitmesin diye,
Susmasın diye,
Hırçınlaşmasın diye,
Güçlü olmak,
Direnmek,
Korumak,
İnanmak zorundasın.
Kimseyi kendin yapamazsın ve kimseden katmadan kendine, kendin olmalısın.
Anlamalısın..
Sen ne kadar seversen, o, o kadar, o olacak çünkü.
Beklediğin, tam vazgeçtiğin an gelir derler. Belki de vazgeçmek, sadece kendin olmaktır, bir maske takma ihtiyacı hissetmeden. Kendin olduğun için dönüşü hak edersin aslında.
Sorgulamak lazım.
Hep değişen hayatımıza inat, hiç değişmeyen hayaller iliştirmişsek yakamıza, ikisini birbirine uydurmak için çırpınıp durmuşsak, artık anlamamız lazım.
Gerçek nedir?
Hayal ne?
"İnsan, kendi gerçeğini kendisi yapan gerçektir." diyor Oruç Aruoba. Her cümlesinde durup düşünmeden geçemiyorsunuz.
"Felsefe, kişinin baş edemediğiyle boğuşmasıdır." diyor. Kafanız karışıyor okurken, acaba tam olarak anladığımı mı demek istedi, diye.
Kısa ama fevkalade lezzetli bir kitap okudum. Şiir ve nesir arası. Bir şeylerin yerini değiştirdim zihnimde. Onu oradan alıp başka bir yere koydum, diğerini başka bir yere.
Fiile geçirilen her şey durağanlığa karşı bir direniştir diye düşünerek, aslında yazmanın nasıl özel bir güç olduğunu, bir kere daha anladım okurken.
Bıraktığı tatlı zihin yorgunluğunu seveceksiniz.
Keyifli okumalar.. :)
