BİR SÜRGÜNÜ GÖZBEBEKLERİNDEN TANIRIM BEN..Sürgün, yalnızlığın en koyu demi. Alnına yapıştıkça, izi her gün biraz daha belirginleşen.
İnsanların korkuyla senden uzaklaştıkları..
Açlık, soğuk ve kimsesizlik son sürat sana doğru koşarken, hakkın hukukun fersah fersah kaçtığı..
Belki de göğüs kafesinde taşıdığın bir zafer nişanıdır.
İNANDIM demektir önce. Sonra SUSMADIM demektir. Sonra DİRENDİM, sonra ANLATTIM..
Tehlikeli adamım aslında, demektir. Hırsız değilim, namussuz değilim, katil değilim. Hatta o, bir ölüp bin dirilenlerdenim. Sert bir kaya gibiyim, kum tanesi değilim. Ruhum bedenimin en çok üşüyen yanı. Düşünenim. Kİ, EN BÜYÜK SUÇ BU DEĞİL MİDİR ASLINDA?
Sürgün, acıyı bal eyleyendir.
Bir bardak çay, sadece bir bardak çay değildir bazen. Hiçbirimiz acıktığımızda aklımıza, birkaç leblebi olsaydı bari, demek gelmez.
Okumaya tahammül edemediğimiz satırları, birilerinin yüz misliyle, bin misliyle yaşadığını bilmek, öyle enteresan, öyle can yakan, öyle suçlu hissettiren bir duygu ki..
Bir battaniye de sadece bir battaniye değildir bazen. Ya da bir şehir, gezip görmek için gittiğimiz, sokaklarında fotoğraf çekip hediyelik eşya satın aldığımız şehir değildir.
Bir hayat.. Kırık dökük, ürkek, yalnız.. Yapayalnız yıllar.. Bizim yaşadığımız hayata göre çok daha fazlasıdır bazen..
AZİZ NESİN..
Bir insan güldürürken nasıl bu kadar acıtabilir, öğretiyor bir kez daha. Aslında okudukça, tanıdıkça öğrenecek daha ne çok şey varmış diye düşündürüyor.
Bursa 'nın soğuğunda söktürüp sattığı altın dişlerinin, geride bıraktığı sızıyı hissetmemek elde değil. Ve ben eminim ki, yazdıkları, yaşadıklarının çok az bir kısmı. Her şeye ama her şeye rağmen içinde vicdan barındıran gönlünün izini her satırda görmek mümkün. Merhamet, öyle her insana verilen bir güzellik değil maalesef..
Peki ne için?
Neden bu yalnız bırakılış?
Neyin cezası bu yaşananlar?
"Siz de gülesiniz diye yazdım.. "diyor önsözünde. Eminim ki biliyor, gülerken nasıl da içimizin acıyacağını.
" Evvela köpek olmayalım! "diye düşündüğü için.
İnsanların gözlerini açmaya çalıştığı için.
Farkında olduğu ve susmadığı için.
Haksızlığa, yanlışa baş kaldırdığı için.
İçinde koskoca bir yürek taşıdığı için mesela.
Yüreğinde sınırsız ümit barındırdığı için.
Bu kitabın yeri çok ayrı oldu bende. Onu ve hissettirdiklerini gönlümün en suskun yerine sakladım.
Çünkü bazı şeyler yaşanırken ya da bazı insanları dinlerken susmak lazım.
Çünkü ben sürgünü gözbebeklerinden tanırım. Benzer hikayeleri çook dinledim babamdan. Önce ücra bir köy okuluna sürgün, sonra cezaevinde geçen yıllar, sonra görevinden alınıp uzun seneler boyunca öğrencilerinden uzak kalması..
Ve yıllar yıllar sonra
İade - i itibar.
Göreve dönme. Kenan Evren ve Tahsin Şahinkaya 'nın sanık olduğu davada müdahillik talebinin kabul edilişi..
Bütün bunlar çalınan yıllar ve yaşanan yürek almaz acılar, fiziksel ve ruhsal işkence sonrasında basit bir "Pardon!!" hükmünde.
Silmiyor.. Ne yaraları, ne yaşananları ne de yaşanamayanları.
Bir sürgünü gözbebeklerinden tanırım ben.
Anlatır ;
"Görevden alınalı birkaç yıl olmuştu. Dilekçe yazıyorum, öyle kazanıyorum üç beş kuruş. Bir gün kendime ziyafet vereyim dedim. Uzun zaman sonra ilk kez lokantaya gittim. Menü belli, kuru fasulye pilav. Yanında sınırsız ekmek verdiler diye bir mutlu oluyorum ki.. Yiyorum da yiyorum, yiyorum da yiyorum.. Bir ekmek yemişim neredeyse.. "
Dinliyorum sessizce. Gözlerim doluyor.
Sonra ben.. Ne zaman ekmek yesem.. Boğazıma takılıyor işte..
Tarihin tozlu sayfaları arasında, insanlığın utanması, yerin dibine geçmesi gereken zamanlar bunlar.
Bu kitap herkesi acıtmıştır, orası kesin.
" Ama benim şu ciğer komple gitti!.."
