Merhaba 1000K ahalisi. İnceleme yazma noktasında kendimi çok başarılı hissetmesem de 1500 sayfalık bir kitabı okuduktan, kitap bana bir arkadaş olduktan sonra şansımı denemek isterim. Roman okumayı bir dönem gereksiz gören bir insan olduğumu üzüntü ve pişmanlıkla itiraf ediyorum. Bir dönem çokça roman okuyup sonradan çok fazla kitap var bunları okurken seçici olmak gerekir diye düşünmüştüm. Bu düşünceme hâlâ katılıyorum fakat bu düşünce akabinde roman, hikaye tarzı kitapların bir şey katmayacağı sadece estetik haz duygusu kazandıracağı, asıl kazanımın ise kaynak kitap okumaktan geçtiğini düşündüm. Lakin roman okumanın, hele de klasikleşmiş bir romanı hakikaten bu işin üstadı bir yazardan okunduğunda size neler katabileceğini tahmin dahi edemezsiniz. Örneğin o dönemin tarihi olaylarını, o dönemin içinde yaşayan insanlardan öğrenebiliyorsunuz. Hatta bunu yazar karşıt görüşlerden size sunuyor ki değerlendirmesini kendiniz yapabilesiniz. Bunun dışında başarılı yazarlar derinlikli kişi tasvirleri ile hayatınıza yeni karakterleri bazen dost bazen düşman bazen de herhangi bir kişi olarak size sunuyor. Bir üçüncüsü ise okuduğunuz temel kaynaklardaki bilgileri ya da tecrübe ettiğiniz şeyleri sancısını çekerek ulaştığınız düşünceleri başkalarına ne şekilde ifade edebileceğinizi öğretiyor. Alexander Dumas da bu usta yazarlar arasında yer alıyor benim düşünceme göre. Zaten Monte Kristo Kontu'nu okuyan herkes bana hak verecektir diye düşünüyorum. Kitabın kurgusu hakkında bilgi vermek gerekirse 3 bölüme ayrılabilir. İlk bölüm kahramanımız Edmond'un hapse düşmesi ve hapiste yaşadığı şeyleri, ikinci bölüm hapisten çıktıktan sonra intikamı için kurguladığı oyunları ve son bölüm aldığı intikamı anlatıyor diyebiliriz. Ben kendi adıma 2. bölümde biraz sıkıldım açıkçası. Tamamen son bölüm için yazılmış parçasıydı kitabın ve kurgu hiç bir şekilde sizi yanıltmıyor. Yani kitabın sonunda ne olduğunu tahmin etmeniz çok zor değil. Ama kitabın anlatımı, akıcılığı, ara cümleler de verdiği bilgiler ve mükemmel ruhsal ve fiziksel betimlemer için okumaya değer tabi ki. Kitabın ruhsal ve fiziksel tasvirlerine bir kaç örnek vermek gerekirse: Düşmanları hakkında, huzurun ölüm olduğunu, zalimce cezalandırmak isteyen için ölümden başka yollar gerektiğini kendi kendine söyleye söyleye intihar düşüncesinin iç karartıcı devinimsizliği içinde buldu kendini; felaket yokuşunda bu karanlık düşüncelere takılıp kalanın vay haline! Tertemiz dalgaların maviliği gibi uzanan, ama içinde yüzücünün, kendine çeken, emen ve sulara gömen zift gibi bir balçığa bacaklarının giderek yapışıp kaldığını hissettiği ölü denizlerden biridir bu. Bir kez böyle hissedince, eğer ilahi güç onun yardımına koşmazsa her şey biter ve harcadığı her çaba onu biraz daha ölüme çeker. Bu kısa boylu bir adamdı, yaştan çok acıyla ağarmış saçları, kırlaşan kalın kaşlarının altına saklanmış zeki bakışları vardı, göğsüne kadar i nen sakalı hâlâ siyahtı: derin çizgilerin oyduğu yüzünün zayıflığı, belirgin yüz hatlarının cesur ifadesi, bedensel güçlerinden çok zihinsel yeteneklerini kullanmaya alışkın bir adamı ortaya koyuyordu. Yeni gelenin alnı ter içindeydi. Örnekler çoğaltılabilir fakat bunlara alıntılardan rahatlıkla ulaşabileceğiniz için uzatmıyorum. Kitapta benim dikkatimi çeken bir nokta da içinde bol bol Hristiyan öğretisi geçmesi ve belki de yazan kişinin bu kitapta misyonerlik tarzı bir görev yüklendiği oldu. Tabii hiç bir şey boşu boşuna yazılmayacaktır. Yazılan her kitap roman, hikaye, ansiklopedi dahi olsa bir amaç uğruna yazılmıştır diyebiliriz. Bağlamak gerekirse sonuç itibariyle kitap okunması mutlaka gereken bir kitap olmasa da okunduğunda çok faydalı olabilecek bir eser. Umarım incelemenin faydası olur kitap hakkında fikir edinmek isteyen arkadaşlara. İyi okumalar herkese. #43735791 Okumadığın gün karanlıktasın. Nuri Pakdil Kitap zekayı kibarlaştırır Cemil Meriç

Monte Cristo KontuAlexandre Dumas · İthaki Yayınları · 201025,9bin okunma

·

118 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Althenor