Geçtiğimiz akşam oldukça geç bir saate metro ile eve dönerken Taksim’de bulunduğum vagona dört beş tane siyahi genç bindi , bir tanesi çok ciddi yaralar almış ve tekerlekli sandalyedeydi diğerleri ise baston ile ayakta durmaya çalışıyorlardı ve yüzleri vücutlarındaki yara izleri gerçekten ürkütücüydü . Aslında pek anlamam ama bir iki filmde görmüştüm, uzun yüzlü ve zayıf olan bu gençler sanki Somalili gibi geldiler bana . Hastaneden yeni çıkmış mülteciler.. Ülkemizde Suriye olayı ile patlak veren ancak yıllardır İtalya ve İspanya’nın boğuştuğu mülteci gerçeğini anlamak için bu kitabı okumanız kafi. Yazarın anlatımı gerçekten olağan üstü . Kitabı bir solukta okuyorsunuz . Reis lakabıyla bahsettiği “ Kaddafi “ döneminde Libya’da yaşayan ve zorunlu olarak kaçmak zorunda kalan iki İtalyan ailenin ( Arapçadan başka lisan bilmeyen ) hikayesi . Geçekten çok dokunaklı ve etkileyici . Ancak tekrar ediyorum yazarın dili hayranlık uyandırıcı. Kitabın ne derece etkileyici olduğunu açıklamak için aşağıdaki kısa paragrafı paylaşıyorum. İnsanların isyan edişini , iskeleleri ve kıyıya çıkmasını engelleyenleri gördü . Sonra tekrar kıyıya çıkmayı deneyenleri , gece vakti yüzme bilmeyen zavallıları karaya çekmek için denize atlayanları gördü. Üstelik de kimi kurtardığını bilmeden suya atlayan insanlardı bunlar , kim bilir belki de kurtardığı hapisten kaçan biriydi, cep telefonu hırsızdı , ters yönde araba kullanacak biriydi, bir genç kızın ya da gece vardiyasında bir hemşirenin ırzına geçecek biriydi. Bu tür adi ve aşağılık şeyler duymuştu Vito. Yoksulların diğer yoksullara duyduğu öfkeydi bu. Kendi katilini kurtarmak : merhamet dedikleri şey buydu belki de . Ama burada hiç kimsenin aziz olamadığı apaçık ortada . Dünyanın da şehitlere ihtiyacı olmamalı , daha iyi ve dengeli dağılım şart olmalı.

Sabah DeniziMargaret Mazzantini · Doğan Kitap · 201487 okunma

·

115 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

CEM AKDAG