Günbegün, anbean değişiyordu. Yüzündeki korkunç yarayla sırılsıklam bir halde yolun kenarında dururken bile bir kelebek kadar güzeldi zaten. Kozasından yeni çıkıyor değildi.
Daha ziyade, taşıdığı korkularını üzerinden attıkça kanatlarındaki renkler, daha parlak, daha muhteşem bir hal almıştı.