"Sana söylüyorum ki, kişi eğer bir dans yıldızı türetecekse, kaos barındırmalıdır." Nietzsche Bu sıralar özgürlükten ziyade koşullar ve kader konusu kafamı kurcalarken, bu kitabıyla karşılaştım Rollo May'in. Kaderin var olduğu gerçeğini ve onu aşabilmek adına önce onu kabullenebilmeyi işliyor alt metinlerinde. Fakat bu kabullenmek, nasıl bir kabullenmek? Başımıza gelenlerin farkında olmak, kabullenmek demek midir? "Böyle bir coğrafyada, böyle savaşların arasında ya da, böyle bir ailede, böyle bir fiziksel kusurla..." bu dünyaya geldim. Evet kabul ediyorum, peki sonra? Bu her şeyle olan kavgamızı bitirmek için yeterli mi? Belki de esas mesele, hayatımız boyunca, uğrunda yaşamaya değecek bir kavgamızın olmasıdır. Varoluşçu felsefeden ilhamını alan Rollo May, bu hayat içinde kaygının, depresyonun, anksiyetenin işte bu kavgayı verebilmemiz yolunda, onunla bir mücadele verebilirsek bize ışık olduğunu söylüyor. Milton, Yitik Cennet'te şöyle diyor: "Keder, evet. İnsan bilincinin ve onun bize açtığı bütün sevinçlerin başlangıcı." Doğru şekilde yüzleşilmiş keder'in sevinci nasıl getirebileceğini görebilmek için, kaosu karşılayabilmeli insan. Boş vaktin dayanılmazlığına katlanabilmeli, uzun süren sessizlikten, kapılarımızın çalınmamasından, bir "hişt" diyen olmamasından hoşlanmazken, aslında bu sessizlikten neden böylesi kaçtığımızı, bu tek başınalık içindeyken zihnimizde hangi düşüncelerin doluştuğunu fark edebilmeli, en çok da bu kontrolsüzce dolan düşüncelerle başbaşa kalınabilmelidir. Hepimizin içinde bulunduğu kozmik(1), genetik(2), kültürel(3), koşulsal(4) gerçekler var. Ve bunların hepsinin, olumlu ve olumsuz anlamda karakter gelişimimizde açtığı yollar var. Jung şöyle diyor, "Bir insan yapabileceği sonsuz iyiliklerin farkında olduğu kadar, verebileceği büyük zararların da farkında olmalıdır. Birine uzak. ötekine yakın olursa nevrotik bir kişilik kaçınılmazdır." Kaderle yüzleşebilmek ise bu gibi insanı derinden sarsacak durumlara katlanabilmeyi gerektiriyor. Çünkü en çok bu zamanlarda karşılaştıklarımız, eylemlerimizin, hayat içinde aldığımız konumların, "bunu yapıyorum ama neden?" dediklerimizin, bazı nevrotik talep ve beklentilerimiz yüzünden (nevrotik sevilme ve onaylanma ihtiyacı, yaşamı yönetmek için bir ortağa duyulan ihtiyaç, güç ve hayranlık ihtiyacı...), ortaya çıkışının, farkına varılmasına aracılık ediyor. Bu kendini dinleme sürecine bir şekilde dayanabilen insanları ise belki uzun süreli bir kaygı ve üzüntü hali, ama beraberinde "kendine yaklaşılmış bir yaşam" bekliyor. Peki bu, bizim, cennetten dünyaya henüz düşmemiş halimiz mi olacak? -Vaftizi sürekli ertelenen bir ruh gibi.- Hayır, çünkü yaşam sürüyor, hallettiğimiz, hallettiğimizi düşündüğümüz meselelerin dışında, dışarıda bizimle süren bir zaman var. Bu zamanı karşılayacak bir, "kendine yakın olan insan" ise yaşadıklarını içsel süreçleriyle harmanlarken, bunu, kaderin yaşattığı sürekli bir ıstırap olarak görmek yerine, yaşanılanın özünün bize ne söylediğini görerek, sanırım Rollo May'in sözünü ettiği özgürleşmeye doğru yol alıyor olacak. Varoluşçu Psikoloji'ye dair okumadan önce kader kavramının insanı pasif kılacağını düşünüyor ve kaçıyordum, şimdi ise daha çok bir gerçeklik gibi görünüyor. Fakat kafalardaki karışıklığı giderelim. Çünkü kader "durağan" ve "verilmiş" değil, "sürekli devinen" ve bizim bakış açımıza, aldığımız kararlara göre, bizim "almayı" seçtiğimiz, yaratıcı eylemlerimize yol açan, bizi biz yapacak olan ve bize, yaşam boyunca sunulmuş bir fırsat hepimize. Onu sabit bir gerçek ve bazen şans, bazen ise talihsizlik olarak görmek tamamen peşin hüküm bir karardır ve sadece rahatlamaya yarar. Büyük şans gibi görünen koşulların kimi insanların yaşamında hiçbir şey ifade edemediğini görüyoruz, ama tarih bize talihsizliklerden güzellikler doğabileceğini göstermeye devam edecek. *Yazarın, Yaratma Cesareti ve Kendini Arayan İnsan kitaplarını da tavsiye ediyorum. Rollo May'i tanımak için güzel bir başlangıç.

Özgürlük ve KaderRollo May · Okuyan Us Yayın · 2011144 okunma

·

174 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

arhatuan