Gönderi

İmam Şâfiî' ye gelince, " Kaç kurtar ruhunu yalnızlıkla!" diyordu. ( Yalnızlık, derin suların azığı) Peki kaçamayanlar! Onlara şifan var mı? Koca İmam, gülümsedi soruma. Kıvılcımlar çıktı mısralarından; " Ah kalmadı insanlarda bir şey, düzenbazlık ve riyâkarlıktan başka. Dokunulduğunda dikendirler, tadıldığında zehir. Onlara karışmak zorunda isen, yansın dikenleri ateş ol ki sen!"
Sayfa 111Kitabı okudu
··
6 görüntüleme
devrim özdemir