Bir inceleme serisine başlıyorum. Romanımız Karamazov Kardeşler. İlk paylaşımım da bu olsun. Adım adım kitabı beraber bitireceğiz. BABA KARAMAZOV Karamazov Kardeşler’e üçüncü defa tekrardan başladım. Üç kardeşin; Dmitri, Alyoşa ve İvan’ın babaları ve dünyamızla olan ilişkileri insanların bir tür atomsal yapısı olduğunu hep dile getiririm zaten. Dostoyevski'nin, insana zor duruma sokan duygulardan, atılımlardan yola çıkarak alternatif bir insanlık tarihi dersi verdiğini rahatlıkla söyleyebilirim. Daha birinci sayfada soytarı baba Fyodor Pavloviç Karamazov’un karakter yapısını anlatmak için bir genç kızın öyküsünü aktarır ve bu öykü milyonları temsil eder aslında: “Daha önceki romantik kuşaktan bir genç kız tanımıştım. Bir erkeği birkaç yıl esrarlı bir tutkuyla sevdikten sonra, onunla pekâla evlebilecekken nedense kendi kendine birtakım engeller uydurarak sonunda, kişisel kaprislerinden, sırf Shakespeare’in Ophelia’sına benzemek için fırtınalı bir gecede kendini yüksek bir kayanın tepesinden oldukça derin, akıntılı bir ırmağa atıp canına kıymıştı. Öyle ki çok önceden beğenip seçtiği bu kayanın görünümü öylesine güzel olmasaydı da onun yerine dümdüz, basit bir sahil olsaydı belki de intihar etmezdi…” Şehvet düşkünü olmasına rağmen ilk karısı Adelaida İvonavna pek etkilememiştir baba Karamazov’u. Şehvet düşkünlüğü para hırsı karşısında yenik düşmüştür çünkü. Karısının bütün parasını kendince harcar. İlk karısından Dmitri doğar. Çocuk üç yaşındayken annesi (gücü kuvveti yerinde bir kadın) Fyodor Pavloviç’i döverek evden kaçar. Evet bildiğiniz döver. İşin ilginç yanı, soytarılığı çok seven baba Karamazov, bunu herkese bizzat kendisi anlatır. Kendisini gülünç duruma düşürmekten, aşağılanmaktan, hatta bunu kendi kendisine yapmaktan haz duyan bir insandır. Herkesin içinde olan bir duygudur aslında. Kimisinde yok denecek kadar vardır, ama vardır; kimisinde ise narsistliğe vardıracak kadar çoktur. Eğer bu duygusunun farkındaysa insan, ya bunalımlarla geçer ömrü ya da baba Karamazov gibi soytarılıklara girmekten çekinmez. Bu konuya sonraki paylaşımlarda daha çok değineceğiz. Artık evden kaçmışkarısı öldüğü zaman rahatlar Fyodor Pavloviç, sevinir özgürlüğüne kavuştuğu için. Ama üzülür de, iki duygu aynı anda patlak verir asaletsiz ruhunda. “İnsanlar – caniler bile – bizim sandığımızdan çok daha saf, temiz yüreklidirler çoğunlukla.Tabii biz de.” Sonraki paylaşımda, yani kardeşleri irdeleyeceğimiz bölümde görüşmek üzere...

Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · İletişim Yayınları · 202034,8bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gökhan Başkan