İlk kez Tami Hoag okuyorum. Yeni başlamış polisiye roman maceram için son derece heyecan dolu, gerçekten son elimden bıramadığım bir kitap oldu Psikopat. Olumlu ve olumsuz şeyleri bir arada söylemek gerek: kitap bir Hollywood filminin getirdiği bir aşinalıkla başlayıp bitiyor, bütün karakterler, olaylar, olayların akışı, sonuç. Burada yeni olan hiç birşey kesinlikle yok. Ancak yazar bütün bu klişeleri çok güzel yoğuruyor, ve ortaya okunması gerçekten keyifli bir eser çıkarıyor. Bütün kitaba yayılan öfke hissi yazarın suçun kökenine dair neler düşündüğü konusunda ipuçları veriyor: ya genetik yükümüz, ya öfke hislerimiz bizi bir suçlu yapmak için yeterli sebepler gibi. Bu noktada yazar suçun toplumsal boyutlarıyla ilgili hiç bir düşünce, bize suç gibi görünmeyen sosyal istismar biçimleri hakkında - mesela sınıfsal sebepler gibi, yoksulluk gibi- bir şey söylemiyor. Bunu belki bir çok yazar yapmıyor; ancak karakterlerin öfkeyle hareket ettiğine dair o kadar çok şey okuyoruz ki sanki yazar öfkenin ya da negatif hislerin suç sebebi olduğuna bizi ikna etmeye çalışıyor gibi geliyor . Bu arada, kitabın lehine söylenebilecek birşey daha var; karakterlerin sayısı fazla ve her birisinin içi doldurulmaya çalışılmış. Katzenbach'ın Kızıl 1-2-3 kitabında yapamadığı şeyi burada Tami Hoag çok rahat başarıyor: bakış açısı karakterlere göre değişiyor; katildi, polisti, maktûldü hepsinin kendi sesini duyabiliyor, bakış açısını anlayabiliyoruz. Bu, iyi bir özellik. Ayrıca yazarın diyalogları yazarken tasvirlere kıyasla daha başarılı olduğunu da söylemek gerek: diyaloglar sahici, doğal, gerçek. Polisiye edebiyata duyduğum merak ne kadar sürer bilmiyorum. Tami Hoag, Katzenbach, henüz denemediğim Michael Connely, Celil Oker ve birkaç yazarla daha bu serüveni sürdürmek düşüncesindeyim.

PsikopatTami Hoag · Koridor Yayınları · 2006805 okunma

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.