Kadının adı yok!“Bu öykü farklı olsun isterdim. Daha uygar olsaydı keşke. Keşke daha mutlu olmasa da, daha iyi bir ışık altında gösterseydi beni, sonra en azından daha aktif, daha az tereddütlü, önemsiz şeylerce daha az engellenmiş. Daha biçimli olsaydı keşke. Ve keşke aşk hakkında olsaydı ya da insan yaşamındaki önemli ani farkındalıklar, güneş batımı hakkında hatta, kuşlar, fırtınalar ya da kar.” Ama öyle olmadı!
Bir kadın bir sabah uyandı ve değişti dünya. Adı yok, hakları yok ve en önemlisi hayatı yok.
Darbe, sıkı yönetim ve savaş. Hayali bir ülke, sularına düşmanları tarafından kısırlık bulaştırılmış.
Önce kadınları ayırdılar bölüm bölüm. Sonra da o zor şartlar altında yaşamalarını istediler.
Ya hizmetçi olacaktı kadın bir aşçı ya da bir komutanın karısı ya da bir fahişe. Ya da en zoru bir damızlık kız olacaktı. Kısırlık yayılan o topraklarda yeni canlar yeşertmek için komutanların yanına yerleşeceklerdi. Bu konumların dışında başka bir yaşam yoktu onlara.
Hiçbir zaman bir hikayeleri olmayacaktı bu kadınların ya da hikayeleri yazılmayacaktı. Zaman onları bir gün yok edecek ve kimse konuşmayacaktı onlar hakkında.
Sadece ayaklı rahimlerdi onlar, doğurması gereken, sanki tek görevleri buymuş gibi. Sanki tek yapabildikleri buymuş gibi.
Renklere ayrılmışlardı; mavi, kırmızı, yeşil, kahverengi ve çizgili kıyafetli diğerleri.
İsimleri yanına yerleştikleri adamın adından geliyordu; Fredinki, Warreninki, Gleninki. Aitlik eki!
Kadın hep bir şeylere ait, hep bir şeylerin sömürüsü altında hep bir anne, bir hizmetçi, bir aşçı, asla fazlası değil.
Asla sevilmeye değer değil, asla değerli değil!
Koloniler vardı bir de, yaşlı kadınlar, isyan edenler oraya gönderiliyordu.Peki ne mi oluyordu orada? Ekmek yok, su yok oraya gönderilen insanlar ölmeleri için gönderildikleri için yani gözden çıkarıldıkları için giysi yardımı yapılmıyor, yeterli besin sağlanmıyor ölüm gelip kapılarını çalana kadar acı içinde yaşıyorlar pardon yaşatılıyorlar.
Bir gün uyanıyorsun ve bütün şartlar değişmiş. Sen olsan ne yapardın? Senin hayatın nasıl olurdu. Bir isyankar mı bir damızlık kız mı? Sürekli bunu düşündüm okurken. O durumu yaşayan kadınları düşündüm, kolonilerdeki kadınları, marthaları, sömürülen damızlık kızları.
Her şey yasak onlara. El kremi, kendilerini güzel gösterecek kıyafetler, bir kağıt bir kalem!
“Ne çok isterdim şimdi bir kalemim olmasını ya da ne çok kıskandım elindeki kalemi. Kalem de kıskanılacak bir şeydir.” Böyle diyor kahramanımız Fredinki.
Çok severek ve bir yandan da bolca sinirlenerek lanetler okuyarak okudum bu kitabı. Ama çokça kendimi onların yerine koyarak. Hepsini tek tek içimde yaşatarak. Okuduğum kitaplara veda etmekte çok zorlanırım eğer bu kadınların hikayesi günümüze gelmeseydi (bunu kitabı okuyanlar görecektir) gözüm arkada kalacaktı.
Fredinki gerçek adın her neyse ve şimdi her neredeysen tekrardan istediğin hayata kavuşmuşsundur umarım. Kızını bulmuşsundur ve Luke’da tabi. Ve bu hikaye içinde teşekkür ederim. Hoşçakal...
