Onun içindir ki Peygamberimiz(sav) Hazreti Fatıma'yı bir başka sevdi.
Fatıma sevgisi, çöldeki çığlıklara isyandı.
Vahşete bir isyandı.
Çünkü o yıllarda bir kızları olduğu haberini alan babaların suratları düşüyor, gölgeleniyor ve kapkara kesiliyordu.
Baba, utancından günlerce evinden dışarı çıkmıyordu.
Kız çocukları kendi katilleri ile yıllarca aynı çatı altında yaşıyordu. Ve sonra bir gün "babaları" onları ellerinden tutup "Haydi seni dayına götüreceğim" diyordu. Ama kısa süre sonra baba eve yalnız dönüyordu; küçük kız, çöldeki isimsiz binlerce kuyudan birinin dibinde yatıyordu.
Nice kız çocukları, attıkları adımların son adımları, aldıkları nefeslerin son nefesleri olduğunu bilmeden babalarının önünde seke zıplaya koşturarak uzaklaşıyordu evlerinden. Anneleri yaşlı gözlerle bakıp kalıyordu arkalarından.
Sayfa 38Kitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.