Kerbela bir çığlıktı, bir sesti: İkiyüzlülüğe, kaypaklığa ve arkadan vurma alçaklığına karşı yükselen bir ses...
Bağrından taş taş, duvar duvar medeniyetlerin yükseleceği bir ses...
Umranları öfke değil, ses kurardı.
Öfke sadece yıkar, yakar,yok ederdi.
Kerbela, Ses'in öfkeye tutsak olduğu yerdi.
Kerbela bir feryattı... Yüz üstü debelenen değil, izzetle yükselen bir feryat...
Kerbela, "Kula kulluk en büyük onursuzluktur!" diyenlerin diyarıydı.
Sayfa 298Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.