Bıçakçı, bu kitabında yazıyı ve yazma edimini kişiyi iyi eden bir araç olarak kullanmış. Yazı yazarak hayat bulan Can Aladağ’ı merkeze alarak kurguyu ve bu kurgu içindeki diğer kurguyu oluşturmuş. Can görüştüğü şairler sebebiyle geçmişiyle barışır, ablası Meral’i affeder. Yazarlığa adım atıp varoluşunu ve hayatı sorgular. Can okuduğu kitaplar sayesinde tekrar kendini bulur. Can’ın şair hikayelerinden bir kitap yazma fikri onu Ankara’dan evinden ayırır ve bilmediği bir yere İstanbul’a sürükler. Yol teması, yolculuk kavramı edebiyatta değişim üzerine temellenmiş. Hem iç hem de dış dünyayı anlamlandırmaya olanak sağlamış. Alıştığı rutin hayatı bırakıp çözümleyemediği, kendisiyle barışamadığı sorunların üstüne gider. Aslında Can o şairlerle biraraya gelirken onlara karşı olan nefretini yenmiş, onların hikayelerinden yola çıkıp kendi yazısını yazmış, kendi kendinin kahramanı olmuştur. Farklı bir anlatımla bir karakterin içsel yolculuğu...aynı zamanda her türlü toplumsal olaylara da kısaca değinilmiş. Anlatımın fazlalığı gerekli miydi diye düşünmekten kendimi alamadım kitabı okurken. Meral’in orada bir metafor olarak varolduğunu düşündüm. Meral gitmese Can içsel yolculuğunu tamamlayamayacaktı. Metafora duyduğum saygıdan dolayı bu konuya fazla girmek istemiyorum ;) Kısa hikayeli bölümlerle yazarın kurgusu bir yerlerde kesişiyor ama bir noktadan sonra sıkılmak farz oluyor. Kitabı beğenemedim çünkü karakterleri merak ettiremedi, nelerle karşılacağımızı merak ettirmedi.. sadece bir sonraki sayfada hangi güzel cümle(!) var acaba dedittirdi. Bıçakçı aforizmaları diyeyim artık kısaca onlara. Ama bu aforizmalar ne yazık ki vasat kaldı.

Tarihi KırıntılarBarış Bıçakçı · İletişim Yayınları · 2019956 okunma

·

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Begüm Değer