Of! Beni gerim gerim gerdin lanet kitap! Kendimden ve kitaptan beklemediğim bir hızla dört saatte bitirdim Tehlikeli Kızlar’ı. Bildiğiniz gibi Yabancı maratonu yapıyorum ve Tehlikeli Kızlar’da maraton için seçtiğim ilk kitaptı. Bir yanım böyle detay vere vere, dibine vura vura konusunu ve her şeyi anlatmak istiyor size. Nasıl çıldırdığımı anlayın diye. Ama diğer yanım -ki bu biraz şeytani taraf- içeriden ‘nihahhaha’ diye bir gülüş eşliğinde ‘bırak gerilsinler, merak etsinler’ diyor. Ve ben ikinciyi seçip detay vermiyorum. Kitap bir çok farklı zamanda geçiyor. Başta kafa karıştırıcı olarak düşünebilirsiniz ama sonra otomatik olarak her şey yerli yerine oturuyor. Elise’den ciddi anlamda nefret ettim. Evet ölen kızımız o olabilir -spoiler değil arka kapakta yazıyor- ama kendisinin o samiyetsiz samimiyetinden (ay bunlardan gerçek hayattada çok var ama neyse) başından beri işkillenmiştim. Bir b*k yediğinden o kadar emindim ki gözümü üstünden ayırmadım desem yeridir. Ve kitabın sonunda okuduğum bir iki cümle. Ayy hala tüylerim havaya dikeliyor yahu! Kitabı sevdim evet, hatta baya da iyiydi ama beni tatmin etmeyen bir iki nokta vardı. Bir sonu! Güzel ürpertti falan ama daha okumak istedim. İki Tate ile olan sorunlarını yüz yüze konuştukları bir sahne aradı gözlerim. ‘Gebert şunu kızım’ falan diye tezahürat yapacağım sahne istedim. Bu beklentilerimde olsaydı varya tadından yenmezdi. Yinede okuyun derim. Bence kurgu olarak başarılı, türüne görede gayet iyi bir kitaptı. Sonunu düşününce yine bir ürperti geldi Allah’ım. Bu arada katil sürpriz olmadı tahmin etmiştim ama sonunda söylediği cümleler... Hele ki katili anlamazsanız ve sonunda anlarsınız iyice delirirsiniz dedi dersiniz. Not: Anna favorim sensin bebeğim!

Tehlikeli KızlarAbigail Haas · Yabancı Yayınları · 2017455 okunma

·

275 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tuğba Atıcı Coşar