Normalde incelemeye “yazarın okuduğum ilk kitabıydı. Dili güzel ve akıcıydı. Beni sıkmadı” benzeri cümleler kurarak başlarım. Bu kitap için böyle şeyler diyemiyorum. Kitap bitti. Birkaç dakikadır ekrana bakıyorum. Aklımdaki düşünce “ulan ben ne okudum şimdi” demekten öteye geçmiyor. Kardeşim harbiden ben ne okudum? Kitap okuma durumuma bir hanım
Sürekli bahane üretiyorum bu kitabı okumamak için. Biliyorum ki okurken çok zorlanıcam devam etmekte. Sonunda edindim kitabı ama hala cesaret edemiyorum okumaya bi' şekilde başlamam gerekiyor benim de... Kaleminize sağlık.. konu dolayısıyla cesaret verici olmasa da teşvik edici bir inceleme olmuş👍
Bu bir gerçek maalesef. Kız çocuklarına susmayı ve ağlamayı yaftalayan erkek çocuğuna bağırmayı ve dağıtmayı yakıştıran bir toplumun bu yaşananlardan vazgeçmesi biraz zor gibi görünüyor. Bunlar dile getirilmiş yazılmış bir de ben bu satırları yazarken en yakını tarafından tacize uğrayan güvendiği sırtını dayadığı babam dediği kişi tarafından zorla ilişkiye giren kişiler var ve olmaya da devam ediyor. Yıllar önce babam öldüğünde ağlamadım isimli bir kitapta görmüştüm aynı bu yaşanan sahneyi...
Maalesef öyle. Yazarın sadece ulaşabildikleri bunlar. Bir de hiç gün yüzüne çıkmamış olanlar var. Çözüm üretme noktasında bir çok kurum, sivil toplum örgütü beraber çalışmak zorunda. Umarım bu kanayan yara çözüme kavuşur