Ateşböceği Yolu’nun devamı olan bu kitabı yine ilk kitap gibi kirpiklerim ıslak bitirdim ve yine kalbim Hannah diye pıt pıt attı.
Kitap Kate’nin ölümünden sonra Tully ve ailesinin yaşamına kaldıkları yerden nasıl devam etmeye çalıştıklarını konu alıyor. Tully, Kate’in ölümünden 4 yıl sonra kötü bir trafik kazası geçiriyor ve komada kalıyor. Bundan sonra her şeyin başladığı yerden, 4 yıl önce Kate’in cenazesinden devam ediyor kitap. Kate’in kızı Marah, annesinin ölümünü kabullenemez ve annesine yaşattığı zorluklar için kendini suçlar ve ne vaftiz annesi Tully’nin ne de babasının yardım elini tutmayarak büyük bir depresyona girer. Bazı yerlerde Marah’a o kadar sinir oldum ki kitaba odaklanamadım. Bazı yerlerde de Johnny’ye o kadar üzüldüm ki kalbim paramparça oldu. Bir baba düşünün karısının ölümünden sonra sudan çıkmış balığa dönmüş, onun yasını tutarken aynı anda da ailesi ellerinin arasından kayıp gidiyor ve bunu durduramıyor. Tully’nin hayatı ise her yönden tamamen tepetaklak oluyor. Kate’e ölmeden önce verdiği sözü tutamıyor. Ve tabi bunun devamında Tully bir kaza geçiriyor ve makinelere bağlı bir şekilde komada kalıyor. Ama yalnız değil çünkü yanında Kate var :) burada ak sakallı dede = Kate olarak düşünün. Kate ile Tully’nin bu diyalogları beni gerçekten çok etkiledi. Dedim ki kendi kendime gerçekten böyle bir arkadaşlık olabilir mi?
Bu kitabımızda ilk kitaptan kalma cevapsız sorular da cevaplanıyor. Mesela Tully’nin annesi Dorothy ve yaşadıkları ve tabi Tully’nin babası. İçim gerçekten çok kötü oldu. Bağımlılık yüzünden kaybolan bir ömürü okudum ve bu beni derinden etkiledi. Yine de kitabın sonu bence tam olması gerektiği gibi bitti. Mutlu veya mutsuz demiyim ama yüreğinizde iz bırakacağından şüpheniz olmasın. Kesinlikle ve kesinlikle okuyun ve okutun.
