Özlü'yü bu kadar derinlerde hissedebilmemizin sebebi sanırım onun derin duyumsayış gücüdür. Kendine has duygu hissettirişleri ve olayları anlatışı, şehirleri yaşarken, okura da yaşatıyor gibi oluşudur sanırım. Keşke daha çok yaşasaydı da tüm o manik ve depresif anlarıyla bizi publara, kahvehanelere daha çok sürükleseydi. Eski Bahçe-Eski Sevgi her ne kadar öykü olarak geçse de bence bir anılar derlemesi niteliğinde. Çünkü yazarın gittiği ülkelerin, gezdiği şehirlerin havası yeterince kendisine bulanmış halde yazılarda kendini gösteriyor. Özlü'nün yazın dili ise yeterince yalın, sımsıcak ve ıpıslak. Gerek bir ülkenin kendi çocukluğunda yer ettiği sosyolojik travmalarını aktarabilecek kadar ateşli. Gerekse de bambaşka bir ülkenin sessizliğinde kişinin konuşacak bir insan arayışındaki yalnızlığını hissettirecek kadar yağmurlu. Anı diyorum çünkü Özlü'ye dair yetiştiriliş, aldığı eğitim, ailesel faktörler ve psikolojik geçmişini ufak ufak gösteren anıştırmalar var yazılarda. Bu bence her ne kadar öyküsel bir biçimde verilse de yazara dair ipuçlarını verdiği için, yaşamsal ağırlığı öykü denilen kurgu türünden daha ayrı bir yazın halidir. Elbette ki bu okurun yazarı ne kadar tanıdığıyla da alakalıdır. Kitabı sevdim ve Özlü'yü zaten seviyorum. Basit diliyle okuru kendi dünyasında çoğu zaman soluk, fakat kimi zamanlar yoğun fırça darbeleriyle renkten renge sürükleyen bu kadının yazılarını okurken acaba psikolojik alçalış ve yükseliş halleri kendi dünyasında, aktarım mekanizmasında nasıl bir devinimle gel-git yaşatmıştı ona diye düşündüm sık sık okurken. Çünkü solukluğun ardından canlılık canlılığın ardından yine solukluk geliyor onda. Ve bu ruhsal devinimin bir okur olarak aktarım hali de ilgimi çekiyor. Özlü'nün kitaptaki dost gözü, keyifçi ruhu canlılıkla dolu. Salt enerji diyemem buna. Hayatı algılayış biçimidir belki de onun bu canlı bakış açısı. Bilinebilir ki kimilerin normali siyahken kimilerin gökmavisidir. Ve onun gökgözünü yazılarında sokaklarda gezerek, insanları inceleyerek okumak, onunla gezmek gibi geldi bana. Bunu sağlayan şeylerden birinin de yalınlığı olduğunu düşünüyorum. İnsan nasıl kendi içinde, ben'iyle dost, dolaşımsız, hafif alaycı ama neyse o haliyle ise, Özlü'nün olayları, yaşamları ve insanları aktarışında da aynen bu samimiyeti hissettim ben okurken. Sade cümleleriyle, insanların ve mekanların salt maddi hallerini değil, ruhsal varlıklarını da gözlemlemiş ve aktarmış olduğu, öykülerden(bence anılardan) oluşan bu kitabı tüm Özlü severlere öneririm. Kelimeleriyle adım adım dolaştırdığı farklı mekanlarda, konuştuğu ilginç insanlarla ve dost yaklaşımıyla Özlü kesinlikle hayata daha çok katılması gereken bir ruh.

Eski Bahçe Eski SevgiTezer Özlü · Yapı Kredi Yayınları · 20183,450 okunma

··

510 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.