Bence kitabı sadece ölüme karşı bir iç hesaplaşma olarak ele almak yanlış olur. Kitap genel olarak insanlarda var olan his çatışmalarını içeriyor. Kitapta ölüm olgusundan ziyade, ölümün tetiklediği bir kendini acındırma hissi dikkatimi çekti benim. İlk başta bana acısınlar diye umutla bekleyen İvan acıdıklarında ise neden acıyorlar , ben onların hayatını mahvettim diye kendini kahretti. Benim için, kitapta ölümün neden var sorusundan daha fazla üzerinde düşünülmesi gereken bir durum bu. Çünkü ölüm bir sondur, yürüdüğün yolun bittiği andır ve asıl önemli olan o sona gelene kadar ne yaptığındır. İnsanın asıl kişiliği de böyle zamanlarda ortaya çıkmaz mı ? İnsanların başında ağlamasını ve onun için üzüntü içinde olmalarını istiyor ama birinin gözlerinden bir damla düşse, bunun sahte olduğundan dem vuruyor. Bu insanın psikolojik olarak çöktüğünü gösterir. Hayatından bile emin değil , kaldı ki hislerinden emin olsun. Bu tür davranışlarıyla bence kendi sonunu berbat etti. Beni düşündüren bir diğer şey ise insanların hep aynı tepkiyi vermesi ve kötü bir durum karşısında, herkesin ,kötü duruma odaklanmasının beklenmesi,durumu daha iyi göstermeye çalışan , umut taşıyan , mutlu olmaya çalışan insanların ise hissiz , anlayışsız olarak nitelendirilmesi. Ve bana bu durum biraz fazla gaddarca geldi. Hangisinin daha iyi olduğunu düşünüyorum. Seninle oturup ağlayan insan mı ,en kötü durumda bile sana verecek ufacık da olsa bir mutluluğu ellerinde tutan insan mı?
Son olarak bence kitapta dikkat çekici bir şey daha vardı. Merdivenden düştüğü için eşine başkası olsa bir yerini kırardı ama benim sadece şuram ağrıyor , o da dokunduğunda diyerek , ben sağlıklı ve güçlü bir insanım , bana bir şey olmaz izlenimi çizmeye çalıştı kahramanımız. Bu durumda ölüm sebebi fazla ironik değil miydi?
