Tam delirmek üzereydi ki o sabah namazı, onu uçurumların kenarından değil, taa dibinden çekip almıştı.
Ruhunu yakan yıldırımlar, iman paratoneri ile toprağa verilmiş gibi kendini tüy kadar hafif hissetti.
Kalbi kırıkların sahibine kalbini açtı. İşte konuşabiliyordu, koşabiliyordu, kanatlanabiliyordu.
Bir sabah namazının taze çiçek açmış dalına tutundu.
Sayfa 52Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.