Zaman,hiç böyle zamansız bir zamana denk gelmemiş, o zamanın zamansızlığı bütün bir hayata, zamanın zamandan ayrılarak kaybolduğu bir zaman yaşatmamıştı.Insanların etrafından dolanırken, hayatları imece usulüyle mahvedilmiş olanları tez ayırt edemeyiz çoğu zaman. Kurtlar ,uzun yürüyüslerinin sonuna yaklaşmış olduklarının bilincinde olsalarda, epeyce arkalarinda kalmış çakalın çaresizliğinden bihaber yollarına devam ettiler.Yorgunluk ve ulaşılamaz olana ulasamamanin verdiği kanıksanmış caresizlikle birlikte çakal,açlığa susamışlığın verdiği içgüdüsel bir hareketle tekrar ayaklarını, artık görmediği, göremediği izlerin tepesine geçirerek hareket etmeye çalıştı. Zaman,o kadar hızlı geçmiştir ki içlerinden, arkada bıraktıkları şeyin tek kazancı, ruhlarına mim gibi çakılmış koskocaman gozyasindan ibaret olan yılgın bir iç geçirmenin verdiği bıkkınlık, ve bedenlerinde oluşan ağarmış saçlar,yılkık bir beden ,gözlerini çukurlarına hapseden aurtlar ve yolda yürümeyi içgüdüsel tatminlere indirgemiş tırnakları kendi ayak parmaklarına geçmiş pabucun içine hapsolmuş koskocamandan kücümen bir bedenin serzenişleri kalır geriye. Kurtlar,eğleşen ulumalarla ziyafetlerini parçalara ayırıp zamanın mutlu köşesinden pay almaya devam ederlerken, tırnaklarını çebelleş edip bir adım daha atmaya takati kalmayan çaresiz çakal,zamanın mutsuz kösesinden pay almaya devam ediyordu. Çaresizlik mi zamanı geçmez kılar ,yoksa zaman mı çaresizliği geçilmez kılar? Zaman,zamanın zamansız bir zamanında, zamanında olunamayan bütün zamansızlıklara inat,içimizden geçmeye devam ederken ,hiç bir saniyesini geri alamadığımızı bildiğimiz zaman geçmiyor, bizatihi bize geçirmeye devam ediyor vesselam ...

Buzul Çağının VirüsüVüs'at O. Bener · Yapı Kredi Yayınları · 2017348 okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

odsuz