Osman Şahin’i ilk kez sevgili @seda_bera’nın incelemesi ile tanımış ve bu kitabını okuma listeme almıştım. #83237247 etkinliği ile de bu ay içinde okumaya karar verdim. İyi ki de öyle yapmışım, zira bu değerli yazar ile tanışmış olmaktan çok mutluyum. Osman Şahin çok sayıda eser vermiş, yurtiçi ve yurtdışında bir çok ödül almış, eserleri Türk sinemasına sıklıkla uyarlanmış, Köy Enstitüleri kökenli üretken bir yazarımızmış. Onun çarpıcı kaleminden 1980lerde postal sesleri ardında saklanan zulüm ve işkenceleri tüm çıplaklığı ile okurken içimin titremesine, gözlerimin sulanmasına ve iliklerime kadar hissettiğim, bütün benliğimi saran dehşetli korkuya engel olamadım. Osman Şahin’in bu eseri toplam 11 öyküden oluşuyor. Karakterlerin kendi ağızlarından hikayelerini dinliyoruz kitapta; kimi cezaevinde, hücrede; kimi gözaltında, işkencede; kimi köyünde, jandarmanın baskısı altında geçen günlerini anlatıyorlar bize. Hikayeler akıcı, dili basit, doğal; yaşananlar o kadar dehşetli ki yazar kendi üslubu ile bunu ezmek istememiş, olduğu gibi, duyduğu gibi yazmış sanki. Okurken bir garibanın diğerine zulmü üzerinde düşündüm çoğunlukla. Devleti yönetenler ve destekçileri kendi evlatları arasına nifak tohumu ekmeyi, kardeşi kardeşe kırdırmayı istemiş, toplumu yapay gündemlerle meşgul ederek muhalefetin cesaretini kırmayı planlamış, böylece kendi eksiklerini ve suçlarını görünmez kılmış. Peki ama devlet adına hareket eden garibanların -evet onlar da gariban-, suçsuz, günahsız olduğunu adları gibi bildikleri bu insancıklara inanılmaz vahşi bir zevkle yaptıkları, sürekli dozunu arttırıp çeşitlendirdikleri işkenceler için ne diyeceğiz? Bu zalimler basmakalıp “emir, görev” gerekçesine sığınmasalar, zulüm etmeye itiraz etseler, yaşananları dışarıya duyursalar, yani suçun bir parçası olmayı reddetseler insanlık onurunun ayaklar altına alındığı bu dönemler bu kadar kolay yaşanır mıydı? Hepsi mi akıl hastası bu insanların??? Ama.... Maalesef durum bu değil. İşkenceciler akıl hastası ya da doğuştan zalim oldukları için böyle davranmıyorlar. Geçenlerde

Adem ile de üzerinde yazıştığımız Philip Zimbardo'nun Stanford Hapishane Deneyi isimli bir çalışması var, incelemenizi şiddetle öneririm. Gücün, hangi tarafın elinde olduğundan bağımsız olarak, tek taraflı olduğunda nasıl zehir saçtığını gösterir bize. Bu deney gösteriyor ki, otorite, savunduğu değerlerden, inançtan ya da siyasi duruşundan bağımsız, karşısında kendisiyle baş edebilecek boyutta başka güç/güçler bulunmadığı her durumda giderek radikalleşir ve zalimleşir. Nitekim Zimbardo iyi eğitimli, saygılı, birbirine benzer profilde üniversite öğrencilerinin verilen rol ve yetkiler çerçevesinde çok kısa süre içerisinde nasıl değiştiklerini, bir taraf aşırı gücün tahkimi ile inanılmaz derecede zalimleşirken diğer tarafın nasıl sinip silikleştiğini deneyinde çarpıcı şekilde gösterir. Yani -okurken eleştiriyoruz ama- hepimiz belki birer zalim olabiliriz, yeterli gücü tahkim etme şansımız olsa. O yüzden gücü bir taraftan diğerine geçirmek değil, mümkün olduğunca dağıtmak; bizim gibi düşünmeyeni de sevmek ve dinlemek olmalı amacımız bence, daha mutlu yarınlar için... Hiçbir insanın onuru ayaklar altına alan böyle kötü günler yaşamaması ve Osman Şahin’in daha uzun yıllar kalemiyle bizi aydınlatması dileğiyle...

Kolları Bağlı DoğanOsman Şahin · Can Yayınları · 2010141 okunma

··

36 görüntüleme

Anna K.

@Kusmantolu ·

03 Eylül 2020 13:19

Dün bitirdim kitabı,en merak ettiğim noktada üstünde durduğunuz 'Bu insanlar nasıl başkasının acısından bu denli keyif alabiliyorlar?' olmuştu. Aklım kesmiyor, bir insanın tırnakları koparken kahkaha atmayı yüreğime açıklayamıyorum. Deneyi çok merak ettim, inceliyorum hemen. Teşekkür ederiz bu güzel inceleme için..