Kafka nın adaletin tecellisinin ne olduğunu tartıştığı bir başka hikaye. Hikayede konu edilen her bir nesnenin ve kişinin sembolik olduğu aşikar. Adalet mekanizmasının içerikten yoksun olduğunu yine anlatmaya çalışmış. Suç, suçlu ve suçluluk hiç tartışılmaz. Ortada idama konu olması absürt bir kabahat vardır, yine bunu da kimse umursamamaktadır. ‘Albay’ harika infaz sisteminden ve onun modernizasyonundan dem vurur. Hikayeyi gözünden dinlediğimiz ‘aydın’ kişi ise daha çok infaz yönteminin yanlış olduğu ve idamın çağdışı olduğu fikrine takılıp kalmıştır. Kısacası olayın felsefi arka planına odaklanmaktadır. Mahkum ise sistemi ve durumu gayet anlayışla karşılar, yadırgamaz, rahatsız edici bir teslimiyet sergiler. Kafka nın tüm romanlarında olduğu gibi absürt bir ortam yaratılmış ve buna mutlak bir teslimiyet resmedilmiş. Burada şunu belirtmekte fayda var ki; haksızlık bir süreç halini almışsa, sessiz kalmak bir tarafsızlık anlamına gelmemektedir, bizatihi kitapta da görüldüğü üzere sessizlik zımni kabuldür. Burada ister istemez Cemil Meriç’in objektiflik namussuzluktur sözünü anmadan geçemeyeceğim. Kafka romanlarındaki umursamazlık ve ilgisizliğin getirdiği distopik çevre betimlemesi bana hep korkutucu gelmiştir. Camus’un dediği gibi insan eninde sonunda herşeye alışır. Mezkur hikayede de hükümlü şahıs kimsenin umrunda değildir. Anlatıcının diliyle; iticidir, bir hükümlüdür ismi dahi lüzumsuzdur. Varlığı ve yokluğu anlam ifade etmeyecek bir karakter çizmektedir. Bu vicdanı rahatlatmalı mı? Kafka okurken romanın ortasında bir yerde atlayarak ‘siz neyin peşindesiniz, şimdi bunun sırası mı’ demek gelir içimden. Gerçekten dönüşüm, dava ya da ceza sömürgesi kitaplarını hatırlayınız. Birisi sabah uyandığında böceğe dönüşmüşse eğer bunu sıradanlaştıramazsınız veya sıradanlaştırmamalısınız. Peki öyle mi?

Ceza Sömürgesi ve Hukuk ÖyküleriFranz Kafka · Altıkırkbeş Basın Yayın · 20118,6bin okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Davut