Spoiler içerebilir. Kitabın kapağını açıp ilk paragrafları okumaya başladığınız anda yazar size konukseverliğini gösteriyor. Bir anda kendinizi anlatılan yerde bir köşeye sinmiş olayları izlerken buluyorsunuz. Yalnız değilsiniz ama. Başrolde sizin yanınızda. Başrol olsa bile o da sizinle birlikte izliyor. Gözlemliyor. Asla kendini göstermiyor. Charlotte Brontë gerçekten kalbimi kırdı böyle yaparak. Bir başrolün sadece perde arkasından olayları gözlemlemesi, kendini öne çıkaracak tek bir hamlesinin olmaması çok üzücü. Var olduğu halde öyle silik ki ancak başkalarının mutluluklarıyla ya da yaşamlarıyla gerçekten var olabiliyor. Onlar olmasa sanki bu kitap olmazdı. İlahi bakış açısıyla yazılsaydı çok garipsemezdim. Fakat kitap, karakterin kendi ağzından yazılınca, kalp kırıcı oluyor. Sonlara doğru tam, tamam artık, nihayet gerçekten başrolsün dediğimde yazar yine acımasızlığını konuşturdu. Azıcık olsun mutlu etmeliydi. Bunu bana bırakmamalıydı. Kitap biraz karanlık biraz mistik havasıyla tam bir Charlotte Brontë tarzı. Jane Eyre de olduğu gibi birçok tesadüf var. Ayrıca yine bir John var: Yaşadığı dönemde çok kullanıldığından mı yoksa yazar bu isme fazlasıyla takıntılı olduğundan mı bilemiyorum. (Jane Eyre de dört tane filan vardı çünkü.) Kitabı sevdim. Yazarın, mevcut kelimeleri böyle muhteşem şekilde dizmesi beni büyülüyor. Cümlelerine hayran kalıyorum. Klasik kitap, böyle klasik olmayı başarıyor diyorum. Okurken zevkle okudum. Karakterimiz birkaç yer haricinde daima okulda yaşadığından ve okulun havası (güzel bahçesi hariç) kasvetli olduğundan biraz boğucu belki de sıkıcı gelebilir okuyanlara. Yine de tavsiye ederim. Keyifli okumalar.

VilletteCharlotte Brontë · Kırmızı Kedi Yayınevi · 2011146 okunma

··

441 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.