En mutsuz insanların kendileri olmadıklarını söylüyorlardı. Belki de haklıydılar. Ne ki modern yaşam, başkalarının mutsuzluğunu yok ederken onların mutsuzluklarını göklere çıkarıyordu: Ötekiler doğru yoldaydılar. Ötekiler önemsiz insanlardı; dar gelirli; küçük askerciklerdi. Öte yandan, zamanın bir anlamda onlara çalıştığı, olası dünya hakkında çoşku verici görünebilecek imajlara sahip oldukları da doğruydu. Bu, bayağı olduğu konusunda fikir birliğine vardıkları bir avuntuydu.