Ölüm döşeğindeki kız çocuğu Cecilie ile melek Ariel arasında geçen diyaloglardan oluşan bir kitap. Melek ve insan arasındaki farklar, uzay, ölüm, evren kısaca yaratılan her şey üzerine yaptıkları sohbete yer verilmiş. Klasik bir Gaarder kitabı, bolca sorgulatıyor. Ve bence tüm bunlar çocukların anlayabileceği tarzda ele alınmış. Hatta çocuklarla birlikte okunup sorularla da pekiştirilerek onlara anlatmak istediğimiz bazı şeyleri kitap aracılığı ile konuşabiliriz diye düşünüyorum. Cennetten kovulma hadisesi gibi bazı olaylar nahifçe anlatılmış. Ben çok fazla Hristiyan öğretisine göre yazıldığını düşünmüyorum kitabın. Biraz baktığınız yere göre değişir. Çocuklarla birlikte olurken ufak birkaç değişiklikle halledilebilir. Birkaç alıntı ile örneklemem gerekirse: “Biz melekler gerçekten düşünmüyoruz, yani etten kemikten insanlar gibi değil. Bizim cevap bulmak için düşünmemiz gerekmiyor. Bütün bildiklerimiz ve bilebileceklerimiz her zaman bilincimizde hazırdır. Tanrı sırrının ufak bir bölümünü bize açmıştır fakat hepsini değil. Bunun için anlamadığımız şeyler karşısında susmamız gerekiyor.” “ İnsan ruhundan bahsedince zaten cennete yakın olan bir şeyden bashsetmiş oluyoruz. Anneannem ruhun Tanrısal olduğunu söyler.” “Sadece adem ile havva yaratılmadılar ki. Sen de yaratıldın. Bir gün ansızın sıra sana da geldi. Tanrı’nın neler yaratabildiğini görme sırası” ( Bu bizdeki, Allah’ın bilinmek istedim diyerek kainatı yaratmasıyla eşdeğer bir düşünce) “Evrende canlı bir beyin olmak ilginç bir duygu olmalı. Bu büyük evrende kendine has küçük evren olmak gibi.” “Arada sırada insanlar gözlerini gökyüzüne dikerler ve geldikleri yere bakarlar. O zaman sanki Tanrı da kendisine bakıyormuş gibi olur. Gökyüzü denize yansır, aynı bunun gibi Tanrı da insanın gözlerinin içine yansıyabilir. Çünkü göz ruhun aynasıdır ve Tanrı insanın ruhuna yansıyabilir.” Ve son olarak Cecilie’nin birkaç yıllık insan hayatı yerine acaba yaratılmamış olsaydım diyerek sorgulamalar yaptığı ( bu konu yazarın portakal kız romanında çok daha detaylı işlenmiştir) yerde şöyle der Ariel “ Ne senin ne de benim böyle bir seçeneğimiz var. Bunu geçelim. Hem bir kez de olsa bütün evreni seyretmek hiç yoktan iyidir. “ “Tanrı size kendi ruhundan bir şeyler üfledi. Bu yüzden sizin içinizde Tanrı’nın bir parçası vardır. (...)Kendi kendini tebrik edebilirsin çünkü sen gökkubbedeki alevli güneşin etrafında garip bir seyahate katılmaya hak kazanmış bir insansın. Orada sonsuzluktan küçük bir parçayı yaşadın.Sen evreni seyrettin Cecilie! Bu şekilde çizildiğin kağıttan yukarı bakma fırsatın oldu. Yine bu şekilde, kendi ululuğunu cennetin aynasında görme şansını elde ettin.”

Aynadaki MuammaJostein Gaarder · Pan Yayıncılık · 2018219 okunma

·

93 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.