Mehmed Uzun' u yakın dostu Yaşar Kemal sayesinde tanıdım. Bir paylaşım sitesinde hakkında söylediği sözler beni çok etkilemişti. " Bir edebiyatçının cenazesine bu kadar kalabalığın gelmesi ilk defa oluyor. Siz hepiniz sağ olun. Mehmed her şeyimdi. Bu adam büyük bir adamdı. Mehmed için kitaplar yazılacak, destanlar, şiirler yazılacak. Bunca zorluklar içinde başeserler yazmayı başardı. Mehmed bir halkın gözbebeği olacaktır. Buna inanıyorum. Mehmed modern Kürt romanını yaratmış bir ustadır..." Yaşar Kemal gibi değerli bir yazarın takdirini almış insan da en az onun kadar iyi olmalı dedim ve kesinlikle umduğumdan çok daha fazlasını buldum.
Mehmed Uzun, yok edilmeye çalışılan bir dili ayakta tutmak için kendi savaşını vermiştir. Kürtlerin toplumdan izole edilmeye çalışıldığı, Kürtçe kitap ve kasetlerin yakıldığı, gömüldüğü, sırf Kürtçe konuştuğu için, insanların hapishanelerde işkence gördüğü bir dönemde, dilinin arkasında durmuş, asimile olmamış bir insandır. Sırf bu yüzden ülkesinden sürgün edilmiş, vatanına hasret bırakılmış olması da davasının ardında dimdik durmasına mani olmamıştır. Ve yaşadıklarının, azminin karşılığını da sadece ülkemizde değil, dünyanın birçok yerinde almıştır. Ben bu kitabı bir Kürt olarak değil, Yunan göçmeni olarak okudum. Ve kitaplarında sadece Kürtleri değil bu topraklarda daha önce yaşamış uygarlıkları, halkları da anlatması, bize zamanında bu insanlar da burada yaşadı diye hatırlatması, onu daha da sevmeme, takdir etmeme sebep oldu.
Kısacası Uzun hakkında yapmak istediğim çok fazla yorum var. Bitmeyeceği için onu bırakıp kitap hakkında konuşmalıyım. Kürtlerde dengbejler çok kıymetlidir. Dengbej Kürt sözlü edebiyatında kilam ve stran (şarkı ve ağıt karışımı parçalar) söyleyen sanatçılardır. Mehmed Uzun da bu kitabında Kürt dengbejlerin en önemlisi olan Evdale Zeynike' nin acı hayatını, ajitasyon yapmadan, tek birgüne sığdırıp romanlaştırarak bize sunmuş. Benim gibi Kürt kültürüne, müziklerine, değerlerine ilgili olan arkadaşlara tavsiye ediyorum...
