Darmadağınığız!Virginia Woolf’un son eseri ya da dünyadakilere son notası, öyle ki bir elveda bile diyemeden gidişiydi çünkü basımını bile görmemişti bu eserinin. Son demleriydi, olasılıkların tükendiği noktadaydı. Perde kapanmadan seyircilere son oyunuydu. Dünya bir insan olmuştu, benliğini parçalayan o gelgitler ise Alman uçakları hani köylülerin oyunlarına sesleriyle karışan o uçaklar. Galiba üstüne düşme ihtimalini düşünürken her bir bombanın, aklında tek soru vardı, “bu oyunun bize iletmek istediği düşünce ya da mesaj ne?”… Birinci Dünya Savaşı ile İkinci Dünya Savaşı arasındaki perde arası değildi bu, varlığın sancıları arasındaki perdeydi, düşünmek ve düşünmeyi rafa kaldırmak arasındaki perdeydi… Papaz efendi çıkıp hepimiz aynıyız diyordu, eşitlik miydi bu mesaj yoksa kılıfsızlığımıza vurgu mu? Düşünmeye gerek var mıydı, bak daha sonunu dinlemedik, kiliseye yardım, kiliseye yardım hadi az çok demeyelim elimizi atalım ve metal paraların sesleri, “Yine de, hâlâ yüz yetmiş beş paundluk bir açığımız var. Demek ki bu gösteriyi beğenen herkesin elinde henüz bir fırsat, var bağış yapmak için.”… Peki adına dünya dedikleri bu oyun için en büyük teşekkürü kim hak ediyordu! Ellerindekilerle çırpınan insanlar mı yoksa oyunun yazarı mı? Hem oyun daha güzel olamaz mıydı? Bak uçak filosu yine göründü; sahi “bu oyunun bize iletmek istediği düşünce ya da mesaj ne?”… Ama manzara güzeldi, aşk vardı, haz vardı, araya sıkıştırılmış kaçamaklar vardı ve bir de bizi oyunda tutan aşk ve nefret ikilemi… Yok yok bu oyuncular halinden memnun, ya ben “Neyin peşindeyim ben? Bir uçup gitsem buradan, geceden ve gündüzden, çok uzak bir ülkeye, ne ayrılık, ne ölüm -sevgiliyle göz göze-... Aaa!” Ama bu müzik ne tezattı düşüncelerime “Darmadağınığız, darmadağınığız!”
