Bizler manadan yoksun bir dünyaya atılmış başıboş varlıklar değiliz. Akıl ve özgürlük sahibi bir özne olarak manayı keşf ve inşa etmekle mükellefiz
Ayakları yeryüzüne sağlam basan insan, yönünü bulmak için gökyüzüne bakar. Metafizik açısından yukarının ahengi, aşağının düzenini belirler.
Göklerin nizamı, yerin istikametini tayin eder.
Zaman, sonsuzluktan bir katre olduğu için zamanı boşa harcayanlar, sonsuzluğu incitirler. Sonsuz ve aşkın olanı incitenler ise ancak kendilerini hüsrana uğratırlar
Okur Takip Önerileri
Kıymet verip aradığımız şey bizimdir, başkalarının değil.
Bizi varlığa getiren, O'nu bulmamızı ister. Yaratıcı, bulunmak için yaratır. Bulunmaya ihtiyacı olduğu için değil, bulmayı bize bir nimet olarak verdiği için.
iyinin, doğrunun ve güzelin nuruyla aydınlanan zihinler, hakikati görme şansına sahip olurlar.
Bir şeyin ne olduğunu açıklamak ancak onun neden var olduğunu bilmekle mümkündür.
Var olmak, bir bulma eylemidir. Vücud kelimesinin mastarından türetilen "ev-ce-de" fiili ise "bulunmak" anlamına gelir. Var olmak demek, bulmak ve bulunmak demektir.
Nitekim Türkçede "konuşmak" "karşılıklı kon(uşlan)mak" manasında konuşmak fiilinden gelir.
Aynı yere konan insanlar, birbirleriyle konuşabilirler. Konuşabildikleri için de birbirlerine komşu olurlar. Muhabbet de buradan gelir.
Aklı, vicdan ve duygudan arındırılmış bir hesap makinesine indirgemek ne kadar büyük bir hata ise kalbi, aklî muhtevadan ve fikirden yoksun duygusal bir organa indirmek de o kadar yanlıştır.
Bilmek, sorumluluk almaktır. Kişi, taşıdığı bilginin hakkını vermekle mükelleftir. Bu yüzden mistik, bildiği için susan kişidir zira sır tutmak, susmayı gerektirir. Susmayı tercih etmekle gelen sessizlik, varlığın konuşmaya başladığı yerdir.
En güzel sözler, dilin sınırına dayandığımız yerlerde söylenmiştir. Türkçedeki güzel ifadesiyle "tabirin sığmaz kaleme" diye ifade ettiğimiz hakikat halleri, "görmek" ile "söylemek" arasındaki gerilimin tezahürlerinden biridir.
Gayb aleminin hakikatin sezmek, şehadet aleminin açık seçik işaretlerini okumaktan daha derinlikli bir düşünme eylemidir.
Düşünmek zihnin hayatı ise, o zaman hayret etmek de düşünmenin meyvesidir. Ancak düşünen ve hayret eden vuslata erer ve hayat bulur.
Mutlak ve aşkın olan müşahede edilir ama tarif edilemez. Görülür ama anlatılmaz. Kelimeler, gözün ve gönlün şahitliğine yetişemez. İnsan kelimelerle önce kendine, sonra başkalarına bir şeyler anlatır. Gördüğü güzelliği anlatmak bir alicenaplık da olabilir. Ama gerçek iyilik ve cömertlik, gördüklerini anlatmak değil başkalarını da görmeye ve duymaya hazır hale getirmektir. Başkalarının da o hali yaşaması için çaba sarf etmektir.