Baharın ilk günleriydi. İçimdeki ölen umut, ılık bir rüzgarın tenime değmesiyle tekrar can buldu. Kalbim sanki tekrar atmaya başlamıştı. Mutsuz olduğum işimden istifa edip güzel bir havada kahve içiyordum. Sanırım ağaçlardan tek farkımız, yer değiştirmeyi bilmemiz diye düşündüm.
Gün batımını izler gibi,
Toprağa değen elimin nemi
Öyle nahif öyle kibar ki,
Sevmemek elde mi?
Ağlamak gibi, gülmek gibi
Duygularımın hassas yeri
Varlığımın huzurlu evi,
Sevmemek elde mi?
22.03.24/ipek
Gönlümün fahri yağmurundan,
Tüm kuşlar sesine sığınmış.
Gözlerindeki fındık kahvesi için,
Sincaplar ağaçları terk etmiş.
Çok iyi anlıyorum sincapları,
Çok iyi...
17.03.2024 / ipek
Antalya