Türkiye’de, oldu olasıya tümüyle ülkeye bir genlik getirmiş Kapitalist sınıfının, şartsız kayıtsız egemenliği tanınmadı. 19’uncu Yüzyıl boyunca Kapitalist sınıfının yalnız Kompradorlar zümresi (yani yabancı sermaye ajanları) Türkiye’ye egemendiler. Cumhuriyetle birlikte Kompradorların yerini Finans-Kapitalist zümresi tuttu. Türk Ordusu Birinci Kurtuluş Savaşı’nda Kompradorların dolaylı dolaysız ihanetleriyle dövüştü. Zafer üzerine bir Klasik Burjuva Ordusu olması düz mantıkla beklenebilirdi. Serbest Rekabetçi Kapitalizm çağı geçmişti. Finans-Kapitalin Sömürge Ordusu olması için ise ne ekonomik, ne sosyal şartlar elverişli değildi.
Türkiye’nin Finans-Kapital zümresi, Tarihçil Devrimler gelenekli ve daha dün Milli Kurtuluş savaşı yapmış Türk Ordusu’nu, Kore Savaşı gibi uzak serüvenlerde Sömürge Ordusu yapmayı denedi. Türk askeri, Emperyalist lüks imtiyazı içinde yaşayan Amerikan askerine “Hanım” adını takarak döndü. O basit “Hanım” sözcüğünün çok yanlı derin anlamlarını, Türk olmayan bilemez.
Finans-Kapital Antika “Moskof”, modern “Gomoniz” korkuluğunu var gücü ile sömürerek Türk Ordusu’nu NATO vb.ne katarken “Hanım”laştıracağını umdu. Ekonomice ve Sosyalca bunun olanağı yoktu. Ne Türkiye genlikli, refah bir modern kalkınmış ekonomi temeline sahipti; ne de Finans-Kapital oturaklı ve tutarlı bir kapitalist sınıfının bütünlüğünü ve kendince haklılığını, meşruluğunu temsil ediyordu. O yüzden Türk Ordusu gerek maddesi, gerek ruhuyla, Finans-Kapitalin ne imtiyazlı metropol kastı, ne sömürge aylıklı askeri olamadı.
27 Mayıs bu ekonomik ve sosyal Kritik durumu gidermek yerine büsbütün açığa vurdu. Menderes DP’si, Türk subayını lojman vb. yem borularıyla “evcilleştireceğini” umdu. Aldığı karşılık umut verici olmadı. Demirel AP’si, ORKO[1] vb. yem borularıyla DP’nin CIA’dan öğrendiklerini yeniden uygulamaya çabalıyor. Bu, Hacıağa çocuklarını Meclislerde “Transfer” etmek yahut halk oylarını kasaba tezgâhında pazarlamak kadar kolay olacağa hiç benzemiyor.
