Annedili
Emine Sevgi ÖzdamarSözler ve Alıntılar
“Yazı odasına girdim. Harfler kumaşların üzerinde bekliyorlar beni. Bugün bazılarının yüzünde vakur bir ifade var, kendi kalplerinin coş- kunluğunu dinliyorlar; bazısının gözleri tamamen, bazısının da yarı kapalı... “
“Bir keresinde, şehirlerarası bir trenin lokantasında bir masada oturuyordum, diğer masada bir adam vardı, bir kitaba kaptırmıştı kendini, acaba ne okuyor diye düşündüm. Yemek listesiydi. Annedilimi belki şehirlerarası trenin lokantasında kaybettim.”
“Atatürk’ün ölüm günlerinde hançerim yırtılırcasına şiirler okurdum, ama o tuttu Arap alfabesini yasakladı, oysa buna mecbur değildi. Bu yasak kafamın yarısının kesilmesi gibi bir şeydi. Ailemin bütün isimle- ri Arapça: Fatma, Mustafa, Ali, Semra...”
“Bildiğin gibi değil, her şey tastamam anlatılmıyor…”
Almanya’da ne yapıyorsunuz?” diye sordu kız.
“Ben kelime toplayıcısıyım.” İbni Abdullah’ı, ruhumun içindeki ruhu düşündüm ve annedilimde bir kelime daha anımsadım: Ruh, Seele de- mektir.”
“Seele, Ruh demektir,” dedi kız. “
“Vücudumdaki İbni Abdullah’la konuştum: “Aşk ateşten bir gömlektir. Kalbimin üzerine taş bas. Sevgilim kaşlarının beni yaktığını görsün diye kalbim hangi dilden konuşsun...”
“Sürgünü seçen yahut sürülen kişi göçün nihai bir sonucu olarak “dört bir yana saçılmış bir tarihsel miras ile heterojen bir şimdiki zaman arasında” kendisini evde hissetmek ister fakat o artık köken kültür için bir yabancıdır.”