~
Kız çocukları olarak, çoğumuz iltifatları geçiştirmeyi öğreniriz..
Başarılarımız için özür dileriz.
Zekamızı olduğundan daha az göstererek, ailemiz ve arkadaşlarımızla ilişkimizi dengede tutmaya çalışırız.
Arabayı kullanan olmak isterken, yan koltuğa razı geliriz..
Bu yüzden pek çoğumuz , yetişkinlikte de ışığımızı saklarız..
Elimizden gelenin en iyisini dünyaya sunmamızı sağlayacak bütün o tutku ve azimle dolmak yerine, eleştirileri susturmak için içimizi boşaltırız..
Gerçek şu ki ; hayatınızdaki olumsuz insanlar asla tam olarak tatmin olmazlar..
İster saklanın, ister parlayın, yeterli olduklarına inanmadıkları için kendilerini her zaman tehdit altında hissederler..
Bir parçanızı bastırdığınız her seferde veya başkalarının sizi küçümsemesine her izin verdiğinizde, Yaratıcı'nızın size verdiği kullanıcı el kitabını göz ardı etmiş olursunuz..
Kesinlikle bildiğim şey şu :
Küçülmek için değil, çiçek açmak için buradasınız..
Daha harika olmak için, daha sıra dışı olmak için, her anı kendinizi doldurmak için kullanmak üzere..
~
Dünyayı bir okul olarak görmeyi seçtiğinizde, bütün yaşadıklarınızın size kendinizle ilgili bir şey öğretmek için başınıza geldiğini fark edersiniz. Hayat yolculuğunuzun amacının daha çok kendiniz olabilmek olduğunu anlarsınız.
Kabul edelim: Aşk, ne olduğuna ve ne olmadığına dair kitlesel bir yanılsama noktası olana kadar üzerinde defalarca konuşulmuş, içi boşaltılmış, abartılmış bir konu.
Öğrenmeyi bıraktığınızda gelişiminiz durur ve bilinçaltınızdan evrene artık her şeyi gördüğünüzü, sizin için yeni bir şey kalmadığını söylemiş olursunuz… Öyleyse neden buradasınız?