Bir hastane koridorunda parmak uçlarında yürürcesine ağır ağır geçiyoruz bu günlerin de içinden... Sanki bitmez tükenmez, gri bir şafağında Araf’ın, sislerin içinde dil gibi uzanan incecik bir yerde, çığlıkların ve çağrıların artık ulaşamadığı bir yerde yürüyor, yürüyoruz.