Geceye kaçmayı sevmiyorum biliyorsun, ama kaçmalıyım. İçim ezik, yorgun, isyan sınırlarında oynaşan ve fakat içimdeki kapıları kendime kapatma cesaretini göstersem de, bir gerçek dilenci gururuyla kaçmalıyım geceye... Ama ben bitmem gülüm... Sonsuzluk, kendine özgü rüzgarını ümitle üflemiştir kalbime... Bu maceranın bilinmedik sonu yalnızlık da olsa, ben bitmem; biz bitmeyiz gülüm, öyle görünsek de...
Bir ümit var yarın için. Küçücük bir ümit. Sessizliğinin, fırtına öncesi olduğunu kabul ediyorum. Öyle bir sessizlik ki bu, beni belki de kendi içselliğine doğru çeken kurtuluşum. Kaçtıkça, aslında bana doğru koşan biri gibi düşünüyorum seni. Düşlerden çıkıp, hayatımın bir parçası olacağın günler için bir hazırlık olarak mı kabul etmeliyim bugünleri? Söylesene bana gülüm, aslında ben sen miyim? Var mısın gerçekten de?..
(Arka Kapak)
