Her şey kahrolası pamuk ipliğine bağlıydı. Hepsi buydu aslında. Çoğunun geçmesine engel olurduk. Yani hayatımızın parçalara ayrılmasının aslında ne kadar kolay olduğunu düşünmeyi reddederdik, çünkü gerçekle yüz yüze geldiğimizde kafayı üşütebilirdik. Sürekli korku duyarak yaşayan ve bu yüzden iyileşmek için ilaçlara başvuranlara ne demeli? Çünkü çizginin aslında ne kadar ince olduğu gerçeğini anlamıştır onlar. Korkuları gerçeği kabullenememekten değil engelleyememekten kaynaklanır.
Şimdi onu, sesini düşünüyordu. İçi hala acıyordu. Uzun zaman önce hep acı çekeceğini kabullenmişti zaten. Her zaman acıyla yaşardınız. O delik hiç kapanmazdı.