Aykırı Öyküler
Tahsin Yücelİletiler
Kadının insana derin bir keder, dipsiz bir umutsuzlukla bakan gözleri her türlü sevinci bastırdığı için mi, bütün damarları dışarıya vurmuş ama kanı çekilmişçesine, her zaman buz gibi soğuk elleri bu yaz sıcağında bile içini ürperttiğinden mi, göğsünü kaplayan irili,ufaklı çiller yıllar yılı sandık diplerinden çıkarılmamış çeyizlerin yararsız eskimişliklerini anımsattıklarından mı,bilinmez, daha ilk günden beri, yaşamın hazza dönüşmüş geçiciliği yerine, ölümün ürpertisini duyuyordu bu sarılışta, boynundaki buzdan kollar bir daha hiç çözülmeyecek,burada, bu kolların arasında sonsuza dek ağır ağır, göze göze çürüyecekmiş gibi bir duyguya kapılıyordu. Böylece bunca yıllık canlı,sıcak,devingen yaşamını sürdürmek varken, her sabah erkenden kasabadaki küçük eve gelerek sabırsızlıkla beklemeye başlıyor,kadının soğuk kollarını çözüp gitmesinden sonra da, ölümün eşiğinden dönmüş gibi, ne yapacağını, ne düşüneceğini bilemeden, öylece uzanıp kalıyordu. Düşünebildiği tek şey, bundan böyle bu kadından başka hiçbir kadına el sürmek istemediği, bunun da artık bir geriye doğru sayma noktasına geldiğini gösterdiğiydi. Kısacası,gerçekten acıklı bir durumdaydı. 
Aykırı Öyküler