Miguel de Unamuno yaklaşık 60 sayfalık Aziz Manuel öyküsüyle inanç, inançsızlık, ölümsüzlük, din ve dinin işlevi üzerine pek çok şeyi öylesine basit ve naif bir şekilde gözler önüne sermiş ki hayran oldum.Kısacık ama çok düşündürücü bir kitap.
Bu öykünün ana temasını aşağıdaki alıntı büyük ölçüde ortaya koyuyor.
Ona, 'peki ya gerçek, Don Manuel, her şeyden önce gerçek,' dediğim günü asla unutmayacağım.Kırların ortasında yalnız olmamıza rağmen kulağıma
fısıldamıştı:"Gerçek mi?Gerçek belki de korkunç, katlanılmaz ve fani bir şeydir, Lazaro; basit insanlar onunla yaşayamaz.' 'Peki neden günah çıkarır gibi burada bana gerçeği ima ediyorsunuz,' dedim.Şu söylediklerini asla unutmayacağım:Eğer bunu yapmazsam öylesine mahvolurum ki meydanın ortasına geçip bağırırım.İşte bu asla asla olmamalı.Ben sadece kiliseme gelenlerin ruhlarını yaşatmak için varım, onları mutlu etmek, ölümsüz olduklarına inanmalarını sağlamak için varım, onları öldürmek için değil.Burada ihtiyaç olan şey, anlam birliği içinde sağlıklı yaşamaları; gerçekle, benim gerçeğimle yaşayamazlar.Ama yaşasınlar!Kilisenin de yaptığı bu, yaşamalarını sağlamak.Gerçek din mi?Bütün dinler kendilerine inanan halkları ruhsal olarak yaşattıkları ve onları ölmek için doğmak zorunda oldukları konusunda teselli ettikleri kadar gerçektir, her halk için en gerçek din kendisinki, kendi yarattığı dindir.Peki ya benimki? Benim dinim başkalarını teselli etmekte bulduğum tesellidir, her ne kadar onlara verdiğim teselli benim olmasa da...'( syf 36)
Kesinlikle okuyun derim.️
