Bahçe
Marguerite DurasSözler ve Alıntılar
Anımsayabildiğimden çok daha eskisinden beri, hiç ses etmeden, hep peki dedim, her şeye, her şeye. Günün birinde bardağın taşması için.
Ama yine de, bana öyle geliyor ki, sizin de herkes gibi olduğunuz bir zaman olmuş, değil mi?
Bir ölü kimliğinden başka şeyleri olmayan milyonlarca insan.
Tek kaygıları hayatta kalmak: açlıktan ölmemek, geceleri bir dam altında uyuyabilmek, hepsi bu.
Bir de ara sıra birileriyle karşılaşınca KONUŞMAK. Ortak bahtsızlıklarından, kişisel zorluklarından söz etmek.
Benimki aslında kendi kendimle konuşmak değil, kafamda uydurduğum birisiyle konuşuyorum, ama herhangi birisi değil, benim kişisel düşmanım. İşte, gördüğünüz gibi, şimdilik bir dostum yok, kendime düşmanlar icat ediyorum.
Mutsuz olmalarına katlanamayacağım biricik varlıklar kuşkusuz çocuklardır.
Hiç kimse, hiçbir şey kişisel değerlerimizi görüp bize ödül vermek üzere görevlendirilmemiştir, hele karanlık ve bilinmeyen değerlerimizi. Yüzüstü bırakılmış yaratıklarız biz.