“Yalnızlık, her kimliğe doğuştan yazılı tek uğraşıdır insanın bir yaşama sırasında. Tek sermayesi, sahip olduğu tek şeydir kıymetini bilmelidir, dedi. Yalnızdır insan. Hep kalabalıklara karışma telaşı bundandır. Kalabalık yalnızlıklar, yalnız kalabalıklar oluşur, şehir şehir, ülke ülke. Kalabalık arttıkça, artmaktadır yalnızlık da. İnsan bir ölümü istemez bir de ondan beter bir yalnızlığı. Ama ikisinde muhakkak gelir başına bir yalnız yaşama sırasında. Ölümün değil ama yalnızlığın bir tek çaresi var, dedi. Tek çaresi aşktır bir yalnız yaşama sırasında nefes almanın. Aşk da zaten iki yalnızın ortak bir yalnızlıkta buluşmasıdır, dedi. Aşık olun, gösterin birbirinize yalnızlıklarınızı. Nasılsa ayrılık insanın tek kişilik yalnızlığını özlemesi. Sade ölüm değil, ayrılık da yaşamın emri. Evet söyledi, yada ben duydum. Duyduğuma göre elbet bir ses söyledi bu söylendikçe usulen söylenir olan sözleri. Evet duydum, söyledi. Her duyduğumda ağladım. Pek çok ağlayışım sırasında duydum. Kalbim tutanak tuttu duyduklarıma. Soruldu, dedi, cevap alındı. Yaşamak, dedi, tek marifetiniz, biraz özen gösteriniz. Zulüm kimse zalimlik yapmayınca biter, mazlumlar dahil dedi. Ama yapmayın, o daha bir çocuk, dedi Tanrı. Ya gördüm neyleyim; insanlar vardı duvarın içinde. Ya ben hep duvara konuştum ya da duvar değil konuştuğum, içinde insanlar var. Nedense beni anlasın istedim, içinde insan olan duvarlar. Bilmiyorum, belki de ben gerçekten delirdim. Onlar haklı belki de. İçinde değil duvarların insanlar, sadece arasındalar."