Belalar, felaletler, musibetler unutma denilen tiryak sayesinde tesirlerini yitirirler. O taze hayalleriyle ruhunuzda kalsalardı hayat azap olurdu. Zaman külleri hepsini örter. Yaralar kapanır, ıstıraplar diner.
Ya umutlar?
Ya hayaller?
Bunların dükkanı yoktu,olamazdı.
Dükkan kendisiydi...
Umutlar besleyip büyütülebilir,birbirinden şaşaalı hayaller dokuyabilirdi.Hep ileriye bakabilirdi.
Öyle ya...
Mazi takılıp kalınmak için değil ibret alınmak için vardı.