İnsanlar önce fotoğraflarda yaşlanır. Bakışlar donuklaşır, yüzün o kısacık zaman dilimine hapsedilen durağan ifadesi, fazlasıyla görmüş geçirmişliğin bıkkınlık küfrünü taşır.
Kimi kent, insanlara rağmen yaşar. Budanmayan bir ağaç gibi büyür, serpilir. Vahşi dalların çokluğu kanını, iliğini kurutur gövdesinin. Kesilmeyen "piç" filizleri beslemek telaşındayken, ölmeye durur en gürbüz kolları. Asil dalları.
İstanbul gibi.