Erhan Bener, edebiyatımızda yalnızlık, huzursuzluk, bunalım konularını, kötücül ruh hâllerini pek ustaca işleyen yazarlardan biri. Okuyabildiğim diğer romanlarında olduğu gibi Böcek'te de bu tavrı, gerçeğin bu yönlerine bakışı görmek mümkün. Diyebilirim ki Böcek, modern bir bulantının, tiksintinin anlatımı.
Bener, romanlarını atmosfer üzerine kuruyor. Bir üslupçu, dili inci gibi işleyen bir yazar olduğunu söyleyemem onun. Romanlarının asıl başarısı; genel duyguyu, atmosferi çok vurucu bir şekilde yansıtmasında, onun somut taraflarını çok başarılı bir şekilde önümüze koymasında. İnsan Bener'in romanlarını, ve tabii ki Böcek'i, okurken duyguların neredeyse somut birer varlık olarak karşısında olduğunu görüyor, hissediyor.
Böcek, çok sert bir roman, oldukça da rahatsız edici. Bener, insan ruhunu kurcalıyor, kurcalıyor, onun hasır altı edilen, görmezden gelinen, sevimli yahut mantıki tablolar çizebilmek adına yokmuş gibi davranılan taraflarına bakıyor. Bener'in insanları idealleştirilmiş, ayakları yere basmayan "pembe" insanlar değil. O bizim, biz insanların suni aydınlığımızı değil, sahici karanlığımızı anlatıyor.
