Çocukluğum
Maksim GorkiSözler ve Alıntılar
Çocukken kendimi bir kovana benzetiyordum. Çeşit çeşit, basit ve silik insanlar, arılar gibi içime, insana ve hayata dair bilgi ve duygularının balını taşır, her biri elinden geldiği kadar cömertçe, ruhumu zenginleştirirdi. Çoğu kez bu bal kirli ve acı olurdu, ama yine de baldı!
Sayfa 143 - KapraKitabı okudu
onu tanıyana dek sanki karanlıklarda saklanmıştım. sonra o ortaya çıktı, beni uyandırdı ve gün ışığına çıkarttı. çevremdeki her şeyi kopmaz bir iple sardı, rengârenk bir dantel gibi ördü ve hemen hayat arkadaşım, kalbimin en yakın dostu, en iyi anlaştığım, en değerli dostum oldu. hiçbir çıkar gözetmeyen sevgisi beni zenginleştirdi ve bu zor hayat için güç kaynağı olup besledi.
ekitap
her şey sessizdi. en ufak bir ses; bir kuşun, düşen bir yaprağın hışırtısı insana gürültü gibi geliyor, ürkütüyordu, ama sonra yeniden bütün yeryüzünü kucaklayan, içinizi saran bir sessizliğe dalıyordunuz. bu gibi anlarda insanda çok temiz, çok yüzeysel düşünceler doğuyor. bunlar, bir örümcek ağı kadar ince ve şeffaftır ve kelimelerle ifade edilmeleri imkânsızdır. kayıp giden yıldızlar gibi parlayıp sönerler; ruhunuzu belirsiz bir özlemle yakar, okşar, meraka salarlar. ruh ise kaynar, erir, hayat boyu koruyacağı şekli alır ve insanın gerçek yüzü ortaya çıkar.
ekitap
Annemi toprağa verdikten birkaç gün sonra dedem, "Eh Aeksey, bir madalya değilsin ki seni boynuma asayım. Git ekmeğini kazan!" dedi.
sonKitabı okudu
bu hayat, benim diken üzerinde oturmama, her şeye şüpheyle bakmama ve etrafı dikkatle incelememe neden oluyordu.
ekitap
kafamda ya da kalbimde sanki bir ur vardı. bu evde gördüklerim; sokaktan geçen kış gününde birbiri ardından yol alan bir kızak kafilesi gibi içimden geçiyor, beni eziyor, bitiriyordu.
ekitap