Çok Sesli Bir Ölüm
Rasim ÖzdenörenÇok Sesli Bir Ölüm Gönderileri
Çok Sesli Bir Ölüm kitaplarını, Çok Sesli Bir Ölüm sözleri ve alıntılarını, Çok Sesli Bir Ölüm yazarlarını, Çok Sesli Bir Ölüm yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Aptalın biriyim ben” diyordu “kirliyim ben, deliyim. Kendimi tanımıyorum, aynaya baktığımda soruyorum: bu ben miyim, diye. Bakıyorum kendimim, yüzüm, elmacık kemiklerim değişmemiş bakıyorum: öyleyse değişsen ne? Kendime katlanamıyorum, başkalarına katlanamıyorum. Kimi seviyorum ben, bilmiyorum. Belki hiç kimseyi. Hiçbir şey olmadan, birden, her şey yıkılmış gibi şimdi, sokaktayım gibi, kendimi sokağa alıştırıyorum gibi, beni sokağa itiyorlarmış gibi. Neden böyle? Ama neden böyle? Neden? Yıkıntı içimde başladı benim, bir yerlerden gelip içimde büyüye büyüye. Sevişirken bile o şeyin gümbür gümbür yıkıldığını, içime doğru o zavallı yıkıntının çöktüğünü duyuyorum, doruktan yuvarlandığını, duyuyorum sokağa doğru… sokağa… anlatabiliyor muyum bunu? Anlıyor musun yani?
“Dayanamıyorum bu adamlara” dedi “bu yarım adamlara, yarım kalmış adamlara, nefret ediyorum. Kişilik başkadır, kötü bir kişilik bile bir kişiliktir…
Bırakılmış kişi sanıyor ki, bırakılmak başkalarının gözünde yalnız bırakılanın yüz kızartıcı yanlışından ileri gelmektedir.
Toprağa bıraktığın tohumun çok uzun bir süre önce bıraktığın, artık bırakmış olduğunu bile unuttuğun bir gün, bir sabah toprağı çatlatarak görünüvermesindeki sessiz şaşkınlık havasıyla çıkmıştı ortaya.
Benim kanım, diyordu, toprağım… kanımı emdiler, beni öldürdüler. Şimdi şaşkın, saplanacağı yeri bilmeden ya da zaten yanlış bir yere saplanmış olarak kaldım.
Hiçbir şey olmadan, birden, her şey yıkılmış gibi şimdi...
"İçimde bir şey kurulup kurulup yıkılır gibi."
Niye beni yaşamaya zorladıkları hayatı yaşadım diye cezalandırmaya çalışıyorlar?
Beden yorgunluğundan daha kötü bir şeye yakalandım.