Katılaşmış, köşeleşmiş, körleşmiş ve bu yüzden de çirkinleşip hırçınlaşmış bir yapıya, zamanın ruhuna ve gerektirdiklerine daha uygun bir biçim vermek isteyen herkesin yaşaması beklenen bir hikâye bu.
Hikâyenin “köhnemiş” kanadında İlhan Selçuk’un başını çektiği Kemalistler, Turancılar, Avrasyacılar ya da kendilerine her ne diyorlarsa, onlar var. Diğer kanadında ise “Kimse Kızmasın Kendimi Yazdım” adlı kitabında geçmişini ve eski fikirlerini gözden geçirip değiştirme cesaretini gösteren, bu sayede saygımı kazanan, aslında gazete yazılarını hiç okumayıp sadece kitaplarını okuduğum, Cumhuriyet gazetesi genel yayın yönetmeni Hasan Cemal var. Cemal’in amacı gazeteyi tam anlamıyla demokratikleştirmekten ziyade, imkânlar elverdiğince, fincancı katırlarını ürkütmeden, ona demokrat veya en azından liberal bir çeşni katmaya çalışmak, o kadar.
H. Cemal anlattıklarında ne kadar samimi, ne kadar tarafsız, bilemem. Ama biraz olsun samimi ise, neler çekmiş olduğunu az çok hayal edebiliyorum. Dinozorları yok etmek için sert bir göktaşı olmaktan başka çare var mı, emin değilim.
Daha onlarca ilgi çekici anekdot…
