Bu defa da Arkadiy Makaroviç Dolguriky’n inişli-çıkışlı, değişken ruh halinin yansıtıldığı, tam bir delikanlı (yeni yetme) romanıyla karşı karşıyayız. Her ne kadar uçarı hareketleri olsa da Arkadiy bir ‘Amacı, ülküsü’ olduğunu sık, sık belirtir. Ve kitabın sonunda da bu yolda ilerlediğini gösterir.
Dostoyevski’nin romanlarında sıkça görülen baba sorunu, burada da karşımıza çıkıyor. Gayri meşru bir çocuk olan Arkadiy, babası Versilov’a (Andrey Petrovic) hayranlıkla karışık bir geçmiş hesaplaşması içindedir. Karakterlerin detaylı kişilik analizleri ve betimlemeleri; Dostoyevski’nin ne kadar iyi bir ruh bilimci olduğunu tekrar gözler önüne seriyor.
