Kamber dedi ki Arzu'ya:
Bütün çirkinlikleri utandırmak içintanrılaşan bir sevgi gerekirdi.
Gülünç olsun diye bütün iğrençlikler
bir sevgi gerekirdi.
Işıklarıyla bütün bir olmazlığı yıkayan,
yücelerek yüceye inandıran
bir sevgi gerekirdi korkulara.
Tutkuyu inanç diye getirerek dünyamıza
içimize bir güneş gibi doğan,
kuyularda su, dağlarda kar,
denizlerde mavilik kadar dönülmez olan
bir sevgi gerekirdi boşluklara.
Bir sevgi gerekirdi sarsılmayan,
bin savaşta çökmemiş kaleler gibi,
umutlar gibi ses verip uzaktan,
bir gün yakına getirip kendini
hiçbir gize sığınmamış bir doğru
gibi birden ışıyan
bir sevgi gerekirdi bitmişliğe,
bir sevgi gerekirdi en başından…”
Afşar Timuçin, Arzu ile Kamber