Hiç bir şey O'nun bilgisi dışında değildir. Ebabilin gagasındaki taşın kime isabet edeceği ezelden takdir edilmiştir. Her taş bir hikayeyi sonlandırır. Hikâyenin kahramanı, hikayenin dürüleceği yere sevk edilir. Hikaye sona erdiğinde, hikayeyi yazan sonrakilere ebabil kuşlarını miras bırakır.
Samiha Hanım, kitabına manidar bir isim vermiş. Kendisi vermemiş bu ismi aslında. Vefatından sonra yayınlanmış bu kitap. Ebabil Kuşları müstakil bir yazınının başlığı kitabın içinde ama mahiyeti itibariyle kitaptaki her bir yazı içeriğindeki isimler, mekanlar ve olaylar ile unutulmuşluğun karanlık tarafından bize bir hikaye aktarmış. Ebrehe ve ordusunu helak eden kuşların gagasında birer taş olduğu gibi aynı zamanda birer ibret de mevcuttur. Ebabil kuşlarının kanatları tarihten ve meçhulden açılır bize. Bu vesileyle severiz ebabil kuşlarını, bu vesileyle onların adını anarken ürpeririz aynı zamanda.
***
Bir dilencinin yıllardır kulaklarında çınlayan sesini işittirir bize Samiha Hanım:
"Efendiler, efendiler..."
İtiraf edeyim bu âmâ dilencinin sesini ensemde beliren bir ürpertiyle ben de işittim. Kâh tarih dersi dinledim, kâh bir paşanın, kâh bir dilencinin öyküsüne tanık oldum. Bir ebabil gagasının sâdık rivâyetlerini dinledim.
***
Samiha Hanımın tahnit eylediği zamanlara, mekanlara, insanlara âşina oldum. Eski zaman sokaklarını adımladım, eski zaman köşklerinde saklambaç oynadım. Okumanın insanı zamandan zamana nasıl taşıdığını bir kez daha gördüm. Yazı bu yüzden tarihin başlangıcı olarak kabul ediliyor sanırım. Yazı olmasaydı ne çok şeyi kaybetmiş olacaktık.
