Kırdılar bizi...
En çokta "canım" dediğimiz insanlar kırdı. Oysa ki "canım" öylesine güzel ve özel bir kelimeydi ki bilemediler...
Kırıldık... Ve kırıldıkça büyüdük. Oysa bizim daha yasayamadığımız mutluluklarımız vardı. Hani yarım bırakılanlar var ya; işte onlar. Oysaki büyümek için çok erkendi...
SONRA
Hep aynı yerlerde dolandıkça,
Yine aynı kuytu köşelerde
Diz üstündeyim.
Susamadığım zamanlarda,
Kendimce seslendiriyorum yazdıklarımı.
Çünkü gidemiyorum...
Çünkü kalmayı da beceremiyorum...
KARŞIMDA
Mevsimlere dağıtıldı dünler.
Güç, güçsüzlükle bölündü.
Pencere karşısında görülebilen herşey kadarcıktı.
Dikili taşlar,
Dikişli mizahlar,
Titiz bir kavrayış ile
Karşımda.
Tam karşımda...
Fırtına da kopsa,
Yağmur da yağsa,
Güneş de açsa Aynı.
Ürkekliğe besleniyor.
Telaşına sürüklüyor, yarınıma.
Aslında Ne gidişler koyduk aklımıza da,
Aklımıza gelmesinden korktuğumuz kalışlardayız.
Büyümüşte küçülmüş gibi yaşanılanlardan,
Çocuksu yanımızdayız.
GİZEM DARBAŞ
Kırdılar bizi...
Bile bile canımızı acıttılar sonra hiçbirşey olmamış gibi yüzümüze güldüler.En çokta canım dediğimiz insanlar kırdı bizi.Oysa ki canım öylesine güzel ve öylesine özel bir kelimeydi ki. Bilemediler...İçimiz paramparçayken sessizliğimize vurulan prangaları bile kıskandılar.
Kırıldık...Ve kırıldıkça büyüdük...Oysa bizim daha yaşayamadığımız mutluluklarımız vardı.Hani yarım bırakılanlar var ya işte onlar! Oysaki büyümek için çok erkendi.Içimizde acı biriktirmek için yeterince güçlü de değildik. Gözlerimiz,gülerken parlamalıydı,ağlamaktan değil.Ama öğrendik. Büyüdük çünkü biz.Bizi kırdılar ve kırıldıkça keskinlesti acılarımız. Gerektiğinde kendi yaramıza kendimiz pansuman yaptık. Ve öğrendik...Güçlü olmayı ayakta durmayı gözyaşlarımızı içimize akıtmayı öğrendik.Yarım bırakılan mutluluklarımızın üzerine yenilerini eklemeye çalıştık.Kimi zaman başarılı olduk kimi zaman ise başaramadık.Ama vazgeçmedik. Çünkü biz kırıldıkça büyüdük...